Μετά τα τελευταία σκληρά μέτρα αναρωτιόμασταν τι θα εφεύρισκαν, ώστε να καταλαγιάσουν την οργή του κόσμου, αφού ήταν πια απολύτως φανερό, πως οι αντοχές είχαν εξαντληθεί και το τέλος των θυσιών δεν ήταν ορατό ακόμα. Παράλληλα όμως ήταν αναγκαία η νομιμοποίηση όσων προηγήθηκαν και ο εξαγνισμός αυτών που μας οδήγησαν εδώ. Ορίστε λοιπόν που η λύση της νέας κυβέρνησης υπό ένα τεχνοκράτη, μέλος του παγκόσμιου μονεταριστικού συστήματος, επελέγη ως η ιδανική. Ο Παπαδήμος προβλήθηκε σαν Μεσσίας, που θα έλυνε τα προβλήματά μας, όμως γρήγορα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως είναι μέλος του ίδιου συστήματος που ευαγγελίζεται ο Παπανδρέου.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι ήταν άξιος ο μισθός των 130 συμβούλων του ΓΑΠ και όλων των άλλων διαπλεκομένων, αφού κατάφεραν με ένα χτύπημα να βρουν δύο στόχους. Αφ’ ενός επέβαλλαν την ομαλή και αναίμακτη συνέχιση στη νομή της εξουσίας από τα ίδια κέντρα και αφ’ ετέρου πέτυχαν να συρθεί και ο Σαμαράς στο προσκήνιο, πράγμα που επιμελώς απέφευγε. Αν κάποιος αμφιβάλλει γι αυτό, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις χθεσινές ειδήσεις, αλλά και τις εν γένει έξωθεν παρεμβάσεις. Ποιος ο λόγος, άραγε, να πάρει τηλέφωνο ο πρόεδρος των Η.Π.Α. τον Παπανδρέου, αφού δεν είναι πια πρωθυπουργός; Εμείς βέβαια αναμένουμε τη νέα «σωτηρία» και τα νέα μέτρα και αυτό πλέον μόνο σαν είδηση, αφού οι ίδιοι πλέον ξεδιάντροπα προκλητικά και απροκάλυπτα τα ομολογούν. Τα γεγονότα δυστυχώς έχουν προ πολλού ξεπεράσει την συνταγματική νομιμότητα, μας ακουμπούν ιλαροτραγικά και σίγουρα πέρα από τα όρια του έλλογου και του φυσικού…
