Σκλάβοι από ανάγκη

Δεν είναι πρωτότυπο, ούτε βροχή από ξάστερο ουρανό. Εδώ και χρόνια συζητιότανε στα φανερά και στα κρυφά, όμως εμείς κοφεύαμε και επιμέναμε να εμπιστευόμαστε τις τύχες μας στους ίδιους πάντα θεωρώντας τους σαν τους μοναδικούς και κατά κάποιον τρόπο θεόσταλτους.

Άλλοι λένε πως συνηθίσαμε να είμαστε σκλάβοι και μεις όπως φαίνεται, το προσυπογράφουμε, σαν γνήσια παιδιά των σκλάβων! Εγκλωβιστήκαμε στις παραινέσεις των πατρόνων μας, θεωρώντας πως συμπεριφερόμενοι σαν τα καλά παιδιά θα ήταν τα προβλήματά μας λυμένα εξ αρχής.

Έτσι ακυρώσαμε τον μόχθο μας και τη πράγματι συγκινητική προσπάθειά μας για έναν τόπο ελεύθερο και σεβαστό. Ξεχάσαμε την ιστορία μας και τους αγώνες των προγόνων μας αποδεχόμενοι άκριτα, ότι σε όμορφο περιτύλιγμα ευτελές ή μη μας προσφερόταν.

Σήμερα κοιτάζουμε τα συντρίμμια χωρίς την παραμικρή αντίδραση.

Αύριο σίγουρα θα μας αναφέρουν σαν χώρα παγκόσμιας πρωτοτυπίας, που εν καιρώ ειρήνης δεν μπόρεσε να βρει λύση και παραδόθηκε στους “Βαρβάρους” αμαχητί!

Έπρεπε να το έχουμε καταλάβει ήδη, πως καμιά λύση δεν πρόκειται να έρθει από εκεί. Αν δεν ομονοήσουμε και δεν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, συνεχώς θα κατρακυλάμε, περίγελο στην ιστορία του μέλλοντος, πρώτοι και μοναδικοί, “σκλάβοι από ανάγκη”!

Μια ματιά στην ιστορία μας θα μας έβγαζε από το λήθαργο. Ας το πράξουμε πριν είναι πολύ αργά. Τι περιμένουμε;