Τον τελευταίο καιρό πέρα από τα δεινά που μας συσσώρευσαν τα μνημόνια, παρακολουθούμε μια αξιοπρόσεκτη σπουδή και επίδειξη πυγμής από την κυβέρνηση. Οι δυνάμεις καταστολής συγκρούονται σε κάθε ευκαιρία με το λαό με περισσή βαρβαρότητα οριοθετώντας τις προθέσεις της κυβέρνησης που θέλει να προλάβει τα χειρότερα από αυτή την κατά κοινή ομολογία των ειδικών, αδιέξοδη οικονομική πολιτική που οδηγεί μόνο στην εξαθλίωση και πουθενά αλλού. Δείχνει ακόμη την αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει μια απάντηση στα ανυπέρβλητα προβλήματα που αυτή δημιούργησε σε συναπόφαση βέβαια με τους πραιτοριανούς της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Στον 21ο αιώνα και στον αντίποδα της μεγαλύτερης τεχνολογικής ανάπτυξης, οι κοινωνίες καταβαραθρώνονται και οι λαοί μαζί και ο Ελληνικός οδηγούνται στην υποδούλωση μέσα από ανίερες συμμαχίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Ο Ο. Ελύτης μέσα από τη συνέντευξη που έδωσε στις 19 Οκτωβρίου 1979 στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την βράβευσή του με το Νόμπελ λογοτεχνίας ήταν προφητικός και σήμερα πολύ επίκαιρος.
« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.
Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»
