Δεν επικαλούμαι λόγους οι οποίοι οδήγησαν σ' αυτή την κρίση, ούτε στις σκανδαλοθηρίες -μικρές ή μεγάλες, πραγματικές ή μεθοδευμένες - από τις οποίες όμως κάποιοι συσσώρευσαν εκατοντάδες εκατομμύρια σε χρηματοκιβώτια και σε τραπεζικές θυρίδες, θέλω να πω μόνο για την αδικία με την οποία αντιμετωπίζεται ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, των εργαζομένων και των χαμηλοσυνταξιούχων δηλαδή. Εντάξει κύριοι, αλλά δεν νομίζετε ότι είναι λίγο απάνθρωπο να σφετερίζεστε και μάλιστα χωρίς αιδώ τον ιδρώτα του φτωχού εργαζόμενου;
Δυστυχώς είναι γνωστό, όμως και αναμφισβήτητο, κανόνας θα 'λεγα, αυτός που εργάζεται, κατά 90% μένει για όλη τη ζωή του, αν όχι φτωχός, οπωσδήποτε εξαρτημένος. Όπως και να 'χει ποτέ δεν θα αποκτήσει την οικονομική άνεση, την οποία πιθανόν να ονειρευόταν στο ξεκίνημα του εργασιακού βίου του. Έτσι οι εργαζόμενοι μετά δυσκολίας κατορθώνουν να θρέψουν την οικογένειά τους, άντε να αποκτήσουν και ένα σπίτι, ενώ μια μειοψηφία έχει τα πάντα και προκλητικά τα επιδεικνύει, χωρίς μάλιστα να έχει ποτέ εργασθεί γι' αυτά!
Συνεπώς την δίκαιη αγανάκτηση των αδικημένων ακολουθούν εύλογα ερωτήματα: Γιατί δηλαδή στον αιώνα της πιο μεγάλης εξέλιξης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δυσκολεύονται και να επιβιώσουν ακόμη; Γιατί ενώ τα προϊόντα παράγονται σε αφθονία, τελικά να τα στερείται μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων; Θα ακουσθούν σίγουρα πολλές δικαιολογίες και επιχειρήματα, όλα ψευδεπίγραφα και αντιφατικά, που η πραγματικότητα τα διαψεύδει κάθε στιγμή. Η αληθινή απάντηση είναι πολύ απλή και αποστομωτική: Ευτυχώς η γη παράγει τροφή για όλους και το υπερκέρδος των εμπόρων είναι εξασφαλισμένο, γιατί λοιπόν φέρνουν τόσες αντιρρήσεις στη συμμετοχή όλων των ανθρώπων στο μοίρασμα του πλούτου, μειώνοντας συνεχώς το ποσοστό ανταπόδοσης στους πιο αδύναμους ή μηδενίζοντάς το και εντελώς;
Δεν θα μπω στον λάκκο με τις έχιδνες, γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν προσπαθείς να αποδείξεις τα ανεξήγητα και παράλογα της Ελληνικής πραγματικότητας. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες ενός χωρίς προηγούμενο πάρτι ατασθαλιών, σήψης και διαφθοράς του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου το οποίο με τίποτα πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί, όμως η κατάσταση δεν μπορεί να προχωρήσει παρακάτω. Δεν μπορεί τον λαό και μάλιστα αυτόν που πρόσφερε, που ίδρωσε, που μάτωσε, να τον φέρνουν σε κατάσταση εξαθλίωσης, να του στερούν ακόμη και την επιβίωση. Είναι τουλάχιστον ανήθικο και μια υπέρμετρη αδικία, που δεν μπορεί και δεν πρέπει για κανένα λόγο να συνεχιστεί...
