5 από 5 (4 Ψήφοι)

Στη λοταρία της επιβίωσης…Δίχως υπερβολή, είναι ζήτημα χρόνου να συμβιβαστούμε με την άποψη μιας επιβεβλημένης επαιτείας! Όχι πως αυτό γίνεται πρώτη φορά, ή προηγούμενα η εργασία δεν ήταν ένα αμφιλεγόμενο δικαίωμα, όμως υπήρχε η ψευδαίσθηση της αναγκαιότητας, της κοινωνικής προσφοράς και του δικαιώματος, έστω στα χαρτιά μόνο.
 
Αν σκεφτείς μάλιστα την σημασία της επιβολής τεκμηρίου επί των ανηλίκων παιδιών, θα αντιληφθείς ότι η ανθρώπινη ζωή σταδιακά απαξιώνεται και μετατρέπεται σε προϊόν εμπορεύσιμο, διαπραγματεύσιμο και ασήμαντο. Το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης όμως ήταν ακαταμάχητο και σε συνδυασμό με τη δική μας μαλθακότητα και την ακατάσχετη βουλιμία μας για χρήμα, ήταν καταλυτικό. Αν μάλιστα προσθέσεις την ανάπτυξη της τεχνολογίας που κόβει χέρια εργαζομένων, τι άλλο θέλεις; Πόσο μάλλον όταν έχεις επαναπαυθεί στα λόγια των ειδημόνων, των εχόντων και κατεχόντων, για ελάφρυνση των εργαζομένων που δήθεν θα 'φερνε η εξέλιξη των μηχανών.
 
Τώρα όλα καταργήθηκαν δια μιας, οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν, μόνο υποχρεώσεις αναδύθηκαν και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα. Αυτή είναι και η αδυσώπητη αλήθεια γι αυτούς που εκμεταλλεύονται με την πιο απόλυτη ιδιοτέλεια τον πλούτο της γης, ενώ παράλληλα ελέγχουν τη μοίρα των ανθρώπων. Αλλά και για τους εργαζόμενους, που κι αν κάποτε προσεγγίζουν την πραγματικότητα, αδυνατούν τελικά να δρομολογήσουν δράσεις ελευθερίας, αφού πάντα παραμένουν δέσμιοι κάποιων ουτοπικών συγκυριών και συναισθηματικών αιτιάσεων.
 
Η “άλωση” έχει πάψει  προ πολλού να είναι μια αμιγώς πολεμική επιχείρηση, άλλωστε δεν ήταν εξαρχής. Στην πραγματικότητα η απληστία του ανθρώπου για απόκτηση αγαθών και κατάκτηση κάθε ορατού και αόρατου κόσμου, είναι κάτι που τελικά γίνεται μπούμερανγκ και καταδυναστεύει αδιακρίτως τις ζωές, άπληστων και ταπεινών. Εδώ το παραμύθι του προπατορικού αμαρτήματος συναντά την πιστή εφαρμογή του,  σαν υπενθύμιση αμνησίας, ιδιοτέλειας και αλαζονείας, που εκ γενετής μας διακατέχει.
 
Επιμένοντας να ενεργούμε ανορθόδοξα, αναζητούμε δήθεν τους ενόχους που θα σηκώσουν το φορτίο της βλακείας μας. Στην πραγματικότητα, κατασκευάζοντας ενόχους νομίζουμε πως ξεφεύγουμε από την συγκινησιακή πανούκλα που κουβαλάμε, μέσα απ το αποδεκτό σύστημα  αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας και αδικίας, με την κρυφή ελπίδα πως κάποια στιγμή θα ωφελήσει και εμάς τους ίδιους.
 
Έτσι απλά φτάσαμε ως εδώ. Αποτελεί όμως απλά φυσική κατάληξη η προκλητική ευμάρεια όλο και λιγότερων ανθρώπων, η  απόλυτη και θεσμοθετημένη ανεργία των πολλών και η εργασιακή σκλαβιά των ολίγων, οι οποίοι κατά κοινή ομολογία θεωρούνται και τυχεροί που εργάζονται, έστω και χωρίς δικαιώματα ή αμοιβή;
 
Ουσιαστικά, νομιμοποιήσαμε με συνοπτικές διαδικασίες την εξουσία (και ας χτυπιόμαστε και ας επιμένουμε περί του αντιθέτου), που με σαρδόνιο χαμόγελο και περισσή αλαζονεία θα έρθει ευθύς αμέσως να διαλαλήσει την αμέριστη και αδιαφιλονίκητη συμπαράσταση της σιωπηρής πλειοψηφίας στις... “δημοκρατικές” επιλογές της!

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;
<