0.0 από 5 (0 Ψήφοι)
Δύο μέθοδοι λανσαρίσθηκαν κατά κόρο στα χρόνια του μνημονίου, έτσι ώστε να αμβλυνθούν οι όποιες αντιρρήσεις μας στα μέτρα που επιβάλλονται ασυστόλως από την τρόικα και τους ντόπιους υπαλλήλους, η ροή του χρήματος και το Grexit. Το πρώτο χρησιμοποιήθηκε στα λεγόμενα capitals controls, ενώ το δεύτερο παραμένει δαμόκλειος σπάθη, ή επαναλαμβανόμενη απειλή όποτε κρίνεται σκόπιμο.
Δυστυχώς η ρεαλιστική πραγματικότητα το θέλουμε ή όχι είναι πως η Ελλάδα, ελέω όλων αυτών που έχουν αναρριχηθεί και νέμονται την εξουσία από την σύστασή της σαν κράτος, ουδέποτε κατάφερε να έχει ανεξάρτητη πολιτική, ή μάλλον πολιτική που να ασκείται υπέρ των συμφερόντων των ανθρώπων που την κατοικούν. Μετά τους Άγγλους, οι Αμερικάνοι έγιναν το μεγάλο αφεντικό και φυσικά μας επιβάλλουν την πολιτική τους και όλα τα συνακολουθούντα. Εμείς απλά ανήκουμε στη Δύση, τώρα μάλιστα χωρίς συμφέροντα κι’ ελπίδα.
Έτσι η «νέα τάξη πραγμάτων» και η ευρωπαϊκή ενοποίηση, με αιχμή του δόρατος τα μνημόνια συνθλίβουν τον ελληνικό λαό αναγκάζοντάς τον να αποδέχεται πράγματα (εργασιακά και κοινωνικά) πρωτόγνωρα και απάνθρωπα για αναπτυγμένες κοινωνίες τον 21ο αιώνα. Ποτέ δεν επιδιώξαμε τα εύκολα όντας γαλουχημένοι στα δύσκολα, όμως είναι πράγματι πρωτάκουστο να επιβάλλεται η καταστροφή ενός κράτους σε καιρό ειρήνης, από τις τράπεζες και τους εταίρους. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για κατάφορη αδικία, αλλά για μια ανήθικη και ανίερη πρακτική, την οποία δεν πρέπει να ανεχθεί η κοινωνία μας.
Ήδη για πρώτη φορά και πιθανόν εκτός γραμμής, ακούστηκε στις αγροτικές κινητοποιήσεις, ότι «δεν έχει κανένα νόημα η συμμετοχή μας στην ΕΕ αν δεν έχουμε κανένα όφελος και καμιά προοπτική». Είναι το σημείο που μέχρι σήμερα, δεν αναφέρθηκε από κανένα. Αλήθεια γιατί θα πρέπει να ανήκουμε κάπου όταν μάλιστα δεν έχουμε κανένα συμφέρον; Αυτό όμως δεν συζητιέται. Κανένας πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν το λέει. Όλοι καυτηριάζουν μια κακή πραγματικότητα, αλλά με την ελπίδα της καλυτέρευσης, ποτέ της αλλαγής. «Βρισκόμαστε σε άσχημη κατάσταση αλλά αν φύγουμε από το ευρώ ή την ΕΕ θα είμαστε ακόμα χειρότερα!», αυτή είναι η μόνιμη επωδός κάθε τέτοιας συζήτησης. Αλήθεια γιατί; Ρώτησαν τον κόσμο αν ενδιαφέρεται για τέτοια ΕΕ; Δεν ρώτησαν ούτε πριν ούτε μετά. Μας έταξαν λαγούς με πετραχήλια, δημιούργησαν τετελεσμένα σε συνεργασία με τα μεγάλα συμφέροντα, τρωγοπίνουν μια χαρά μαζί, εμείς πληρώνουμε και τώρα θα μας πάρουν και τον ιδρώτα, έλεος ρε τσογλάνια…
Αν είμασταν ανεξάρτητο κράτος και είχαμε δικιά μας κυβέρνηση πρώτα – πρώτα θα επικύρωνε την ετυμηγορία του λαού που προήλθε από το δημοψήφισμα κι’ αν ήθελαν ας μας έβγαζαν από τον άχρηστο αυτό συνεταιρισμό που θέλει μόνο μονοπώλια και τον εργαζόμενο σκλάβο. Αλλά πέρα από κάθε ιδεοληψία και πρακτική, αυτό θα έπρεπε να είναι ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Αν δεν μας θέλετε, φεύγουμε. Θα ιδρώσουμε, αλλά θα σταθούμε στα πόδια μας. Πρώτη φορά θα ‘ναι; Όμως όλες οι κυβερνήσεις τη διαπραγμάτευση και τους τσαμπουκάδες τους έχουν για τους εργαζόμενους (εσωτερική κατανάλωση), όχι για έξω, γι’ αυτό προβάλλουν κατά κόρο το αδιέξοδο της καλύτερης Ευρώπης και τίποτα άλλο. Αναρωτιόμαστε, γιατί; Και όμως κανένας δεν πρόκειται και δεν μπορεί να μας βγάλει από την ΕΕ, ούτε για αστείο. Μετά κανένα κράτος δεν αφήνει μια επαρχία του να αποσπασθεί έτσι απλά, εκτός κι αν υπάρξουν λόγοι διάλυσης, αλλά εδώ δεν φαίνεται κάτι τέτοιο προς το παρόν. Άλλωστε γίνονται πόλεμοι για την αρπαγή ενός κομματιού γης, όχι της Ελλάδας που αναμφισβήτητα είναι οικόπεδο γωνία.
Άλλωστε δεν είναι ολοφάνερο ποιοι ωφελούνται από αυτό; Στην πραγματικότητα δεν είναι άλλοι από τους ιμπεριαλιστές των μεγάλων συμφερόντων και τα ντόπια λαμόγια της εξουσίας, τα οποία ιδιοτελώς και εσαεί χρησιμοποιούν και δικαιολογούν την ύπαρξή τους μέσα από το στύψιμο του λαού, όπως και κατά την Τουρκοκρατία οι κοτζαμπάσηδες!
Αποδεικνύεται περίτρανα μάλιστα μέσα από τον κατατρεγμό των μνημονίων, πως αν δεν μπορείς να κάνεις κουμάντο στον τόπο σου και να υπηρετείς τα συμφέροντα του λαού σου, τι άλλο είσαι, παρά συνεργάτης; Σ’ αυτή τη λογική βρίσκει έδαφος το Grexit. Ο οιοσδήποτε ντόπιος ή ξένος, σε διατεταγμένη υπηρεσία συμφερόντων, μπορεί να κινδυνολογεί, να εκφοβίζει να τρομοκρατεί και ο απλός λαός να βρίσκεται μόνος και αβοήθητος, αφού και η πατρίδα του η ίδια, σημασία δεν δίνει γι’ αυτόν!
Δυστυχώς η Ελλάδα παραμένει προτεκτοράτο και ένας πολύ έμπιστος υπάλληλος του καπιταλισμού. Δεν μπόρεσε να αναδείξει πραγματικούς ηγέτες. Όλοι όσοι ανεβαίνουν τα σκαλιά της εξουσίας εργάζονται με πάθος για τα μεγάλα συμφέροντα και όχι τυχαία, παίρνουν το χρίσμα γονυκλίνοντας στο Αμερικάνικο imperium, όντας εκ των προτέρων υπάλληλοι της «νέας τάξης» και της διεθνούς αλητείας…
