Όχι, τώρα δεν μασάμε…

 

Ήδη πλησιάζουμε το 2018, δέκα χρόνια δηλαδή από τότε, που η παγκόσμια οικονομική κρίση έμπαινε στη ζωή μας και που τελικά άλλαξε τα πάντα, την καθημερινότητά μας, τη φιλοσοφία μας για τη ζωή, τη συμπεριφορά μας απέναντι στην κοινωνία, μα περισσότερο την αντοχή μας απέναντι στην βαναυσότητα του κράτους, που αντικειμενικά πλέον μας θεωρεί εξιλαστήρια θύματα μιας κατά «συνθήκη» υποχρέωσής μας, να υπακούμε δηλαδή χωρίς αντίρρηση τα κελεύσματα των εξουσιαστών, αφού αυτά εκ προϋμνίου είναι για το καλό μας!

 

Ενώ δηλαδή περιμέναμε – κατά πως μας είχαν υποσχεθεί – να γίνουμε και με τη βούλα ευρωπαίοι, μέσω της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, βρεθήκαμε ξαφνικά να χρωστάμε της Μιχαλούς και συνάμα αποδιοπομπαίοι τράγοι. 

 

Φυσικά και δεν φτάσαμε ως εδώ έτσι ξαφνικά. Προηγήθηκαν συζητήσεις επί συζητήσεων, για τη δεινή μας θέση και για το τι έμελλε γενέσθαι  από τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν αυτή τη κρίση, με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Μόνο που τελικά αποδείχτηκε αργότερα με προφανή σκοπό όχι την προστασία των ιθαγενών, αλλά την απρόσκοπτη συνέχιση και μάλλον ανασύνταξη της εξουσίας, την σωτηρία του μονεταριστικού καθεστώτος και της τραπεζικής ολιγαρχίας και φυσικά την εμπέδωση αυτού από το λαό, ως όρου αδιαπραγμάτευτου, ώστε να σκύψει το κεφάλι αναντίρρητα. Αυτή ουσιαστικά είναι η επαρκής ερμηνεία του λόγου για τον οποίο πρέπει να είμαστε σκλάβοι.

 

Δεν είμαστε οικονομολόγοι και δεν θα μπούμε σ’ αυτό τον πειρασμό, αλλά το θέμα εδώ και περίπου δέκα χρόνια συζητιέται σε καθημερινή βάση από διαπιστευμένους, ειδικούς και μη, χωρίς μάλιστα να έχει εξαχθεί κάποιο τελεσίδικα επιβεβαιωμένο συμπέρασμα, το αντίθετο μάλλον. Εκείνο το οποίο δεν πρέπει να μας διαφεύγει φυσικά είναι πως όλοι οι συζητητές καταλήγουν τελικά στην εις άτοπο απαγωγή, εφευρίσκοντας πάντα ένα λόγο να δικαιολογεί έστω και αμυδρά την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, της ΕΕ δηλαδή, ή των κερδοσκόπων αν προτιμάτε…

 

Εκείνο το οποίο παρατηρούμε και σίγουρα όλος ο κόσμος είναι, ότι στην Ελλάδα και παγκόσμια όπου τα τοκογλυφικά συμφέροντα κατόρθωσαν να ‘χουν το πάνω χέρι η κατάσταση είναι παρεμφερής και οπωσδήποτε ζοφερή. Οι άνθρωποι δέχονται μια επικίνδυνη πίεση, μια ασύμμετρη απειλή, η οποία είναι φανερό πως δρα μεθοδευμένα και συντεταγμένα από την ντόπια εξουσία, τον ξένο παράγοντα και τα μέσα  πληροφόρησης, τα οποία ενορχηστρωμένα παραπληροφορούν, εκβιάζουν και σε σημαντικό βαθμό διαμορφώνουν συνειδήσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. 

 

Επί παραδείγματι επιμένουν εξαναγκαστικά στην υλοποίηση της πολιτικής λιτότητας, μιλώντας για την ελεύθερη αγορά που δημοκρατικά αυτορυθμίζεται, ενώ θεσπίζουν μέτρα εξόχως  αντιαναπτυξιακά και αντιδημοκρατικά, καθώς την ίδια στιγμή αντιδρούν σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρωτοβουλία και  εξαρχής έχουν νομοθετήσει συνθήκες μόνιμης λιτότητας στο διηνεκές. Αυτό φυσικά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της ανυπαρξίας ελληνικής κυβέρνησης, αλλά περισσότερο χρεώνεται στους ευρωπαίους «συνεταίρους» (όχι πάντως στους λαούς), που εν τέλει ενεργούν σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.

 

Τελικά ο λαός αγόγγυστα και οικειοθελώς υποτάχθηκε και βάναυσα ποδοπατήθηκε γι’ αυτό, εμπιστευόμενος τους απίθανους λαϊκιστές, οι οποίοι για μία ακόμη φορά τον εξαπάτησαν βάναυσα. Ήδη τα αποτελέσματα των δήθεν διαπραγματεύσεων είναι ορατά από όλους και δεν χρειάζεται κανένας αναλυτής να το αναγγείλει. Μισθοί συντάξεις έχουν πλησιάσει το μισό και με τις νέες περικοπές του ’18 και ’19 θα είναι ακόμη κατώτεροι. Όμως αυτό δεν είναι εξυπνάδα, γιατί ο λαός υποφέρει, ενώ κάποιοι λίγοι καρπώνονται ακόμη περισσότερα, και αυτό δεν είναι δημοκρατία. Τι δυνατότητες έχει πλέον ο φτωχός;  Αν δε κάποια στιγμή παρασύρθηκε από τις δελεαστικές προσφορές του τραπεζικού κατεστημένου, φταίει γι’ αυτό;…

 

Υποσημείωση: