Τελευταία πολλαπλασιάζονται πάλι οι «εκκλήσεις» και τα «δάκρυα» γύρω από την «ενότητα της αριστεράς», από πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο), μιντιακές προσωπικότητες και εκπομπές (Λαζόπουλος, Αλ-Τσαντίρι, Ράδιο Αρβύλα, κλπ κλπ) Στο συγκεκριμένο ποστ δεν θα προχωρήσουμε καν στην ουσία του ζητήματος «ενότητα για ποιους λόγους και σε ποια βάση». Θα δούμε μόνο ποιοι είναι αυτοί που κόπτονται για την ενότητα και το ρεκόρ που κρατάνε στις διασπάσεις…
Ας δούμε σχετικά από ποιους αποτελείται / αποτελούταν ο ΣΥΡΙΖΑ: -Από τον ΣΥΝ: διάσπαση του ΚΚΕ το 1991 + ΕΑΡ (που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ «εσωτερικού» το 1986, επίσης διάσπαση του ΚΚΕ το 1968) -Από τμήμα του ΔΗΚΚΙ: ιδρυθέν το 1995 από τον Δ. Τσοβόλα και άλλα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ (ο πρώτος αποχώρησε από το ΔΗΚΚΙ το 2004) -Από τη ΔΕΑ: διάσπαση του ΣΕΚ το 2001 – η ίδια διασπάστηκε επίσης το 2004. Από τις άλλες δύο οργανώσεις που προέκυψαν από αυτή, το Κόκκινο και τη Διεθνιστική Σοσιαλιστική Παρέμβαση, η πρώτη μετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ. Το 2010 η ΔΕΑ στήριξε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Α. Αλαβάνου (βλέπε παρακάτω) -Από την ΑΚΟΑ: που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ «εσωτερικού» το 1986 -Από την ΚΕΔΑ: διάσπαση από το ΚΚΕ το 2000 (Θεωνάς-Κωστόπουλος: ο τελευταίος αποχώρησε από την ΚΕΔΑ το 2007) -ΚΟΕ: διάσπαση του ΚΚΕ το 1956, που γίνεται ΟΜΛΕ το 1967, μερίδα του οποίου συγκρότησαν το ΚΚΕ μ-λ το 1976, που διαλύθηκε το 1982 για να επανεμφανιστεί από ορισμένα μέλη της αργότερα ως Ασυνέχεια, για να φτάσει μετά από πολλές άλλες περιπέτειες στην ίδρυση της ΚΟΕ το 2003. Από το 2007 μετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2010 προσχώρησε στο Μέτωπο του Αλαβάνου. -Από τους «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας»: προέκυψε από διάσπαση της «Οικολογικής Παρέμβασης» το 2007 -Από το Ξεκίνημα: που εντάχθηκε το 2008 και αποχώρησε το 2011 -Από τους Ριζοσπάστες: οργάνωση που διασπάστηκε από τους Ενεργούς Πολίτες (επίσης συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) Για να μην αναφέρουμε τις τελευταίες εξελίξεις: -Τον Ιούνη του 2010, κατά το 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ, αποχώρησαν 320 σύνεδροι της Ανανεωτικής Πτέρυγας, συγκροτώντας νέο κόμμα, τη Δημοκρατική Αριστερά, με επικεφαλής τον Φώτη Κουβέλη. -Τον Σεπτέμβρη του 2010 ο Αλέκος Αλαβάνος ανακοίνωσε την αυτόνομη κάθοδο του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής στην Περιφέρεια Αττικής (Δημοτικές-Περιφερειακές Εκλογές 2010), ολοκληρώνοντας -και πρακτικά πλέον- τη διάσπαση που είχε διαμορφωθεί τους προηγούμενους μήνες στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. -Το Νοέμβρη του 2011 το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (του Φώτη Κουβέλη) αντιμετωπίζει πρόσθετους κλυδωνισμούς. Μετά την διαφοροποίηση του βουλευτή Γρ. Ψαριανού, ακολούθησαν οι διαφωνίες στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, που αποφάσισε κατά πλειοψηφία να δώσει αρνητική ψήφο στη κυβέρνηση Παπαδήμου (40 υπέρ, 24 κατά, 4 λευκά) δεχόμενη επικρίσεις από τους μειοψηφούντες ότι υπονομεύεται η θέση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, ενώ διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ καθώς και η εκταμίευση της έκτης δόσης. Ακολούθησαν οι παραιτήσεις από την Κ.Ε. των μελών της Μάνου Ματσαγγάνη, Βάσως Κιντή και Σάκη Κουρουζίδη. Όταν λοιπόν ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ενότητα της αριστεράς, δεν φαντάζει κάπως από εξωπραγματικό έως γελοίο; Ποια μπορεί να είναι η φερεγγυότητα του αιτούντος την «ενότητα» δεδομένης της ιστορίας του; Για να μην μπούμε καν στις παλινωδίες του χώρου όσον αφορά διακηρυγμένες θέσεις (σήμερα μια θέση, αύριο άλλη), τη στάση που κράτησε διαχρονικά στο συνδικαλιστικό κίνημα (υπονόμευση απεργιών, συμπαράταξη με την ΠΑΣΚΕ και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό) ή τον τυφλό αντι-ΚΚΕδισμό και αντισοβιετισμό που αναπαράγει τα τελευταία χρόνια (αν όχι δεκαετίες). Ενότητα λοιπόν με ποιον και γιατί;
Πηγή: erodotos.wordpress.com
