Ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία αποδόμησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων και καταστροφής του κοινωνικού ιστού ήταν και παραμένει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε προσαρτήσει –με όχι ευκαταφρόνητα ανταλλάγματα- τα προηγούμενα χρόνια. Αυτόν τον παρά φύση εναγκαλισμό οι κυβερνήσεις τον χρησιμοποίησαν κατά περίσταση και κατά το δοκούν. Έτσι βιώσαμε χτες, βλέπουμε σήμερα, αλλά θα αντιμετωπίσουμε ενδεχομένως και αύριο, ανεξέλεγκτες καταστάσεις και αναταραχές, που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία κατασταλτικών νομοθετημάτων-μηχανισμών, που τελικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των διαπλεκομένων.
Έτσι φτάσαμε στην υπονόμευση των αγώνων των εργαζομένων, που τελικά οδήγησε στην άνευ όρων υφαρπαγή όλων των κατακτήσεων, και τελικά την επιστροφή της κοινωνίας μας σε Μεσαιωνικές συνθήκες. Αποτέλεσμα η αναξιοπιστία και η απαξία του συνδικαλιστικού κινήματος εν γένει. Αυτό είναι εκ πρώτης όψεως κακό, αφού η κοινωνία κατά κάποιον τρόπο μένει ακέφαλη, όμως η αλήθεια είναι, πως τίποτα δεν πρέπει να περιμένει απ’ αυτούς, τους συμβιβασμένους εργατοπατέρες. Απέδειξαν έμπρακτα, πως είναι και παραμένουν τα τσιράκια της εξουσίας και εμπόδια στα αδήριτα συμφέροντα του λαού. Οι εργαζόμενοι και ο λαός στο σύνολό του, πρέπει να τους ανατρέψει και να διαλύσει αυτές τις ανίερες συμμαχίες. Είναι σίγουρο πως αν δεν μπουν νέες υγιείς βάσεις, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, στον κατά τα άλλα απαραίτητο θεσμό του συνδικαλισμού. Πρέπει επιτέλους να πάψει να είναι παράσιτο διαπλοκής και σκαλοπάτι πλουτισμού κάποιων ολίγων. Και επιπλέον να σταματήσει να είναι επάγγελμα-κυματοθραύστης των κοινωνικών και εργασιακών διεκδικήσεων…
