ἥλιος γὰρ οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα· εἰ δὲ μή,
Ἐρινύες μιν Δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν. Ηράκλειτος ο Εφέσιος
Ενδεχομένως είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, πως σε έναν ακραιφνή βασιλικό, τον Γεώργιο Παπανδρέου, δόθηκε ο τίτλος «Γέρος της δημοκρατίας», ή γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επονομάσθηκε «Εθνάρχης». Και όμως αυτοί οι προσδιορισμοί δεν δόθηκαν χωρίς λόγο. Και ο λόγος δεν είναι μια σύνθετη πολιτική σκοπιμότητα, παρά ο απλουστευτικός τρόπος εξαπάτησης του πιο αδικημένου λαού, του Ελληνικού.
Τον ονομάζω αδικημένο γιατί ένεκα ιστορίας και χώρου θα μπορούσε να είναι από τους πλουσιότερους λαούς του πλανήτη, όμως κάποιοι εσκεμμένα τον τράβηξαν και τον κρατούν στο περιθώριο, τη μιζέρια και τη φτώχεια. Αν κάποιοι νομίζουν πως είναι υπερβολικό αυτό που λέγω, ας αναλογισθούν τα γεγονότα στο πέρασμα των χρόνων, από το 1821 και εντεύθεν τουλάχιστον.
Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τα τερτίπια της εξουσίας, στην εποχή μας μάλιστα που η παραπληροφόρηση έχει γίνει τέχνη και αναπαράγεται αφειδώς και νομίμως, αρκεί να συμβάλλει σε έναν ανέξοδο και αδιέξοδο πλουραλισμό, που μπορεί να μπερδεύει και να ανακατεύει τα πάντα. Αυτός ο αχταρμάς ονομάζεται δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μια ασυδοσία ασυνάρτητων ιδεών που εξυπηρετούν μόνο την εξουσία.
Παλαιότερα όταν ακούγαμε τους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού, νομίζαμε πως ήταν απλά λόγια του ανέμου και πως ποτέ δεν θα έφτανε στιγμή αποτύπωσης στην κοινωνία σε πραγματικό χρόνο και μάλιστα κάτω από συνθήκες ειρήνης. Όμως ο τρόπος βρέθηκε και αποδεικνύεται αποτελεσματικότατος. Πράγματι η επιμονή των υπαλλήλων της παγκοσμιοποίησης – εδώ λέγε ευρωπαϊστές - έπιασε τόπο και μάλιστα πολύ γρηγορότερα από ότι περίμεναν κι αυτοί οι ίδιοι. Άλλωστε οι ξένοι ειλικρινά απόρησαν, πως με τόσο σκληρά μέτρα οι Έλληνες δεν ξεσηκώθηκαν!...
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο το μετέωρο ξεκίνημα του ΓΑΠ, που προβλήθηκε με κάθε τρόπο στο Καστελόριζο, συνεχίσθηκε με περισσότερη θέρμη από τους επόμενους για να λεηλατηθεί ότι είχε ακόμη απομείνει στο λαό.
Σήμερα, ήδη τέταρτη πρωτομαγιά με την «αριστερή κυβέρνηση», δεν μιλάμε πια για επαναστάσεις, ή για δικαιώματα, ούτε καν για ιδέες. Όλα έχουν ισοπεδωθεί μαζί με την «αριστεροσύνη» τους.
Ποιος να το περίμενε, ότι εν έτει 2019, ένα αυτοπροσδιοριζόμενο αριστερό κόμμα θα έφθανε μέχρις εκεί, να συνομιλεί δηλαδή σε κάθε ευκαιρία με τους διάφορους δυνάστες των ανθρώπων, με πρόσχημα, δήθεν, ευρωπαϊκών ιδεωδών, μα τόσο μακριά από τα ευρωπαϊκά κεκτημένα…
