Θεός είναι η ανίκητη δύναμη των στοιχείων του σύμπαντος, η οποία μαζί με την άγνοια κατανόησης της ασταμάτητης ροής της ύλης δημιουργεί την αυταπάτη της έλλογης υπερδύναμης.
Εν αρχή ην ο Θεός, δηλαδή το πρώτο νοήμων ον που γεννήθηκε στον δικό μας πλανήτη.
Προφανώς το επόμενο βήμα ήταν ο λόγος, στην προσπάθεια για τον κοινό αγώνα της επιβίωσης. Το γεγονός αυτό έφερε τον άνθρωπο στην κορυφή των ζώων του πλανήτη μας. Από κει και πέρα ξεκίνησε η αναζήτηση της καλύτερης διαβίωσης και της προοπτικής.
Λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι σε πολλές στιγμές της ζωής μας ασχοληθήκαμε με την ύπαρξη Θεού ελπίζοντας ενδόμυχα πέρα της εξεύρεσης ενός πατέρα, την παράταση της ζωής μας και πολύ αργότερα την απόδοση δικαιοσύνης. Το υπέρτατο ον ήταν πάντα το μεγάλο ζητούμενο, αφού η ύπαρξη της μνήμης μας επιτρέπει να μην συμβιβαζόμαστε με την ιδέα του οριστικού τέλους. Δεν είναι μάλιστα καθόλου τυχαίο ότι ο άνθρωπος όσο πιο αδύναμος είναι τόσο περισσότερο προσφεύγει στο θεό από τον οποίο περιμένει το ανθρωπίνως αδύνατο, το υπερφυσικό.
Οπωσδήποτε ένα είναι βέβαιο, ότι η ανάγκη αυτή του ανθρώπου εκ των πραγμάτων είναι μια εγγενής αδυναμία η οποία γεννά την ανασφάλεια. Έτσι ο άνθρωπος είναι δέσμιος αυτής της αδυναμίας του και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό, αφού είναι αδύνατον να κονταροχτυπηθεί με τον εαυτό του, με το άυλο και τις φαντασιώσεις του.
Είναι λογικό να ξεκινήσουμε από εδώ και είναι φυσικό μια θρησκευόμενη κοινωνία να βάζει πάμπολλες αιτιάσεις περί της ύπαρξης του Θεού, όπως το ακριβώς αντίθετο μπορούν να κάνουν οι οπαδοί της αθεΐας. Όπως επίσης είναι αληθινό ότι δεν υπάρχει καμιά απτή απόδειξη για το ένα ή το άλλο. Η κοινή λογική λέει ότι κάποιος πρέπει να δημιούργησε το θαυμάσιο και αχανές αυτό Σύμπαν, αλλά το ίδιο αφοπλιστικό μπορεί να είναι και το ερώτημα της ύπαρξης του Θεού!
Όμως πέρα από αυτά, τα φιλοσοφικά και ανεξήγητα, ο Θεός υπάρχει με την έννοια του ασταμάτητου, του ανίκητου, του αθάνατου. Γιατί στην πραγματικότητα είναι το κάθε τι άυλο και υλικό που υπάρχει στο σύμπαν και ατελεύτητα πορεύεται τις αιθέριες στράτες υποκείμενο σε νόμους ακατάλυτους, σφραγισμένους και αιώνιους.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα κομμάτι από αυτό. Στην πραγματικότητα είναι ένα κομμάτι αυτής της θεϊκής - αν πρέπει να ονομασθεί κάπως, αφού είναι ακατάλυτη - και αιώνιας ύλης που ακατάπαυστα μεταλλάσσεται από το ανύπαρκτο (οπτικά) σε οτιδήποτε υπάρχει. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι αυτής της ρέουσας ενέργειας, ένα κομμάτι θεϊκό. Όλα τα άλλα τα οποία λέγονται για τον Θεό δεν είναι τίποτα άλλο από ανθρώπινα κατασκευάσματα που αποβλέπουν σ' αυτό που είπαμε στην αρχή, να γεμίσουν δηλαδή τα κενά της μνήμης του αλλά και να ποδηγετήσουν την ζωή του κατά τη θέληση και τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας.
Πάντα λοιπόν στο σύμπαν έρρεε ασταμάτητα σαν ατέλειωτο ποτάμι μεταλλασσόμενης ύλης δημιουργώντας συνεχώς καινούργια είδη χωρίς κάποια επιβεβαιωμένη αρχή ή κάποιο αναμενόμενο τέλος, αφού είναι αδύνατον και τίποτα δεν μπορεί να την αναγκάσει να σταματήσει να κινείται. Το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για τον άνθρωπο και για τη ζωή γενικότερα όπως την γνωρίζουμε, που θα υποστεί οπωσδήποτε τις συνέπειες της συνεχούς εξελισσόμενης μετάλλαξης, αλλά πολύ πιθανόν και της αθεράπευτης απληστίας του...
Όπως πολύ σοφά το έθεσε ο Ηράκλειτος: «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν αλλ' ήν αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα». Που σημαίνει στην καθομιλουμένη ότι αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωο (ατέλειωτη ενέργεια), που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.
Πηγή:tempo.gr
