Ζωή νοείται το χρονικό όριο μέσα στο οποίο, ένα πλάσμα, έχει τη δυνατότητα αντίδρασης σε ότι το επηρεάζει ή όχι. Πριν και μετά από αυτό το διάστημα υπάρχει η φυσική συνέχεια της ύλης που υπόκειται στους αέναους νόμους του σύμπαντος και είναι αδύνατη κάθε είδους επέμβαση, από το ανθρώπινο είδος και κάτω, χωρίς φυσικά να είμαστε σίγουροι και για κάτι άλλο.
Σ' αυτό το διάστημα, που είναι πολύ μικρό και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο, έχουμε τη δυνατότητα της ψευδαίσθησης, να αισθανθούμε δηλαδή γεμάτοι, ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, καθώς και το αντίθετο.
Ο δρόμος της ζωής δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, είναι σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα, που όπως λέει ο σοφός λαός πρέπει να 'σαι καλός καπετάνιος για να την περάσεις.
Πολλοί φτάνουν στο τέρμα καταξιωμένοι ή όχι. Πολλοί άλλοι δεν καταφέρνουν καν να φτάσουν. Εννοούμε φυσικά ότι καταφέρνουν να υλοποιήσουν κάπως τα όνειρά τους και να δώσουν στη ζωή τους κάποιο νόημα. Οι πολλοί δεν καταφέρνουν ούτε να ονειρευτούν...
Την αλήθεια κανένας δεν την γνωρίζει. Στο πέρασμα των αιώνων και ένεκα της ανάγκης του ανθρώπου για ηθική δικαίωση της ύπαρξής του, θεσμοθετήθηκαν αξίες και λατρείες - φόβητρα για να συγκρατούν την κοινωνία σε πειθαρχία και την σχετική ομοιομορφία που κάποιοι αποφάσισαν...
Η πλειοψηφία των ανθρώπων αποδέχεται σαν αληθινό αυτό που παρέλαβε από τους γεννήτορες και το μεταφέρει ασυζητητί στις επόμενες γενιές, που εγκλωβίζονται μεταξύ γνώσης και ανάγκης αλλά αδυνατούν να ξεφύγουν από τα πλοκάμια της δεισιδαιμονίας...
Και όμως η ζωή είναι το ζωντανό και δημιουργικό κύτταρο του νου. Είναι η εξέλιξη του Σύμπαντος.
Κάποιοι μίλησαν για κανόνες και για νόμους. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Οι νόμοι και οι κανόνες συνυπάρχουν από τη γέννηση του Σύμπαντος, είναι συμπαντικοί και αναλλοίωτοι. Η εξέλιξη οφείλεται στους συμπαντικούς νόμους και όχι το αντίθετο. Αυταπατώνται όσοι νομίζουν πως μπορούν να αλλάξουν έστω και μια τρίχα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
