0.0 από 5 (0 Ψήφοι)

Έρχεται, λοιπόν, μια ωραία πρωΐα στις δυσμές του βίου μας, κι

έχουμε θέσει ακόμη ένα σκοπό. Όμως ο σκοπός αυτός βρίσκεται

στην αντίπερα όχθη. Γκρεμιζόμαστε απότομα μέσα στον άπατο

χάνδακα του θανάτου μας, κι έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας

αντίκρα. Τι τύφλωση! Πεθαίνουμε, δηλαδή, χωρίς να

καταλάβουμε ότι πεθάναμε. Δ. Λιαντίνης

imag-1 copy copyΔύο και, χιλιάδες χρόνια από την καταγραμμένη αρίθμηση του χρόνου και εκατομμύρια χρόνια παλαιότερα, χάνονται μέσα στην αστρόσκονη της λήθης που καλύπτει νομοτελειακά τα σημάδια μας πάνω στη γη. Δισεκατομμύρια άνθρωποι βάδισαν στα χνάρια που ανεξίτηλα και ανεξήγητα σμίλεψαν τα στοιχεία της φύσης και του Σύμπαντος, πάνω στο εύπλαστο σώμα της αιώνιας γης.

Σ' αυτό το θαμπό τοπίο, εδώ και χρόνια από τη στιγμή του πρώιμου στοχασμού, μέσα από μικρά και μεγάλα λάθη, μικρές και μεγάλες υποκειμενικές επιτυχίες ή αποτυχίες, αναλωνόμαστε αναζητώντας την αιτία, το λόγο, την ουσία, του απτού συναισθήματος, της ορατής ενέργειας και των διαπλεκόμενων ή όχι, υπαρκτών, υποτιθέμενων, ή φανταστικών επιθυμιών.

Δεν γνωρίζουμε γιατί, όμως όσο και αν προσπαθούμε μέσα από νέες φιλοσοφικές ή επιστημονικές αναζητήσεις, παλαιότερες ή νεότερες σκέψεις, πάντα επιστρέφουμε στο πρώτο και παρθενικό ερώτημα: Ζούμε, αλλά γιατί ζούμε; Θα τολμούσαμε να πούμε μάλιστα, πως όσα καινούργια οι φιλόσοφοι, οι συγγραφείς, οι επιστήμονες διαλαλούν, δεν είναι καθόλου νέα. Άλλωστε καμιά νέα και σημαντική απάντηση δεν δίνουν στα αρχέγονα και θεμελιώδη ερωτήματα. Κατά κοινή ομολογία και μάλιστα την αποστομωτική ενός εκ των σημαντικών νεότερων, του Νίτσε: “Οι αρχαίοι Έλληνες τα είπαν όλα!” Θα συμπληρώναμε μάλιστα, ότι οι νεότεροι απλώς ερμηνεύουν και αναμασούν τις ρύσεις των αρχαίων σοφών, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα, του Ηρακλείτου, του Επίκουρου, οπωσδήποτε και άλλων που προϋπήρξαν, Σουμερίων, Αιγυπτίων κλπ.

Πράγματι είναι ηλίου φαεινότερο, πως ότι υπάρχει επάνω στη γη συνεχώς μεταλλάσσεται ακολουθώντας νόμους φυσικούς και αιώνιους. Κατά έναν τρόπο τίποτα δεν μένει ίδιο έως ότου να έρθει η στιγμή του θανάτου, ο οποίος στην πραγματικότητα επενεργεί σαν μία εν δυνάμει αυτοκάθαρση, για την επαναφορά στην παρθενική υπόσταση, στη γραμμή της αφετηρίας. Αυτό φαίνεται πιο χαρακτηριστικά στα φυτά τα οποία σε σύντομο χρόνο επαναλαμβάνουν όλες τις διεργασίες με απόλυτα φυσικό τρόπο. Ο θάνατος δηλαδή, δεν είναι τίποτα άλλο από την νομοτελειακή πραγματικότητα της αναγέννησης. Είναι ο συμπαντικός νόμος της συνέχειας, της αυτοκάθαρσης. Αν δεν συνέβαινε αυτό, ο κόσμος πιθανόν προ πολλού να είχε τελειώσει, γιατί απλούστατα θα είχε παντελώς καταστραφεί από την ανεξέλεγκτη ρύπανση...

Ταυτίζοντας λοιπόν τον ψυχισμό μας με την πίστη στο Θεό, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ξεφεύγουμε από τις ευθύνες μας, αποφεύγοντας ουσιαστικά να απαντήσουμε στα αδήριτα ερωτήματα, κοροϊδεύοντας δηλαδή, τον ίδιο τον εαυτό μας! Αν πάλι δεν πιστεύουμε, βλέποντας την ατέρμονη επανάληψη, τελικά απογοητευόμαστε, αντιλαμβανόμενοι την μικρότητά μας και το πρόσκαιρο της προσπάθειας η οποία δεν έχει τελικά καμιά ανταμοιβή, παρά την φυσική νομοτελειακή συνέχεια που επεμβαίνει με απαράμιλλη συνέπεια και ηθική.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, προς τι η προσπάθεια, ο πόθος, η κούραση, η αγωνία, ο φόβος, ο πόνος, η θλίψη;

Αυτό το οποίο εν κατακλείδι αντιλαμβανόμαστε, το μόνο που μένει τελικά, είναι η προσμονή για τα ανεκπλήρωτα οράματα, τα οποία μυστηριωδώς οριοθετούν και αναντίρρητα θα λέγαμε, αλυσοδένουν το νου και τη ζωή μας, με ψεύτικα διλήμματα και επιθυμητές αιτιάσεις.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;