Εμείς οι πιο μεγάλοι που ζήσαμε την πείνα της κατοχής και τη μεταπολεμική φτώχεια δεν εκπλησσόμαστε με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Ίσως δεν θα μας κακοφαινόταν να πιάσουμε το τσαπί ξανά και να κάνουμε τη γη να παράξει πάλι. Μπορεί να μας άρεσε κιόλας σαν ιδέα, η νοσταλγία των δύσκολων αλλά ανέμελων ημερών του μεταπολέμου.
Φυσικά δεν υπάρχει η παραμικρή ομοιότητα εκείνης της εποχής με τα σημερινή. Τότε στην πλειοψηφία είμαστε φτωχοί, λίγο πολύ ασχολούμασταν με τα αγροτικά και γενικά παράγαμε, αλλά το κυριότερο δεν είχαμε τους υπέρογκους φόρους και τα χαράτσια. Σήμερα εκτός των άλλων έχουμε συνηθίσει στην εύκολη ζωή, την υπερκαταναλωτική, με λίγη ή καθόλου δουλειά και πολλά λεφτά. Πέφτουμε απ’ τα σύννεφα;
Είναι όμως η πραγματικότητα. Οι ανατροπές που έγιναν στην καθημερινότητά μας την προηγούμενη διετία, όσα συμβαίνουν τώρα και γι΄ αυτά που συγκαλυμμένα μας προϊδεάζουν, προοιωνίζουν τις ακόμη χειρότερες μέρες που έρχονται και θα αλλάξουν τη ζωή μας άρδην. Τώρα πια όλοι το οσμιζόμαστε αυτά τα μελλούμενα θα θυμίζουν την Οργουελική φαντασίωση που τα κοινά μυαλά μας είναι δύσκολο κα την συλλάβουν!
Όλοι μας είμαστε σε απόγνωση. Οι μεγάλοι γιατί χάνουν τη σιγουριά τους, μα πιο πολύ οι νέοι γιατί χάνουν το μέλλον τους! Και τώρα τι γίνεται; Τι πήγε στραβά; Φταίξαμε και πως; Ποιος είναι ο λόγος που γίνονται όλα αυτά, τη στιγμή μάλιστα που η τεχνολογία έφερε την παραγωγή σε δυσθεώρητα ύψη;
Μας ενοχοποίησαν για μεγάλους μισθούς ή για κλεψιές, για ατασθαλίες μεγάλες και αντιπαραγωγικότητα και αισθανθήκαμε ένοχοι. Αισθανθήκαμε ένοχοι ακόμη γιατί ζητήσαμε δουλειά, μα η δουλειά δεν είναι ζητιανιά, είναι δικαίωμα και έπρεπε να είναι απόλυτα κατοχυρωμένο. Θα ‘πρεπε να μη υπάρχει άνθρωπος που να μην εργάζεται. Αυτό να ’ναι παράπτωμα τιμωρήσιμο και τότε θα βλέπαμε αν υπήρχαν κακοποιοί και αν χρειαζόταν αστυνομία…
Δεν είμαστε ένοχοι, κανένας εργαζόμενος δεν είναι ένοχος. Η αμοιβή μας πάντα ήταν για τη δουλειά που κάναμε και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις μικρότερη από την προσφορά μας και αν σε κάποιους έδωσαν περισσότερα λεφτά, τα έδωσαν οι ίδιοι και καμιά ευθύνη δεν φέρει ο εργαζόμενος. Δείτε, τους παχυλούς μισθούς δεν τους παίρνουν και ποτέ δεν τους έπαιρναν οι εργαζόμενοι, αυτό το πάρτι το απολάμβαναν οι παρατρεχάμενοι και τα λαμόγια. Μας ενοχοποιούν γιατί ο στόχος τους είναι ένας και μοναδικός, να μειώσουν τους μισθούς, να μας φτωχύνουν, να μας εξαθλιώσουν και αυτό κάνουν εδώ και δύο χρόνια συνεχώς.
Όλα αυτά που μας συμβαίνουν δεν είναι τίποτα άλλο από το προαιώνιο παιχνίδι των εξουσιαστών, δηλαδή της γάτας με το ποντίκι. Φοβούνται μην χάσουν την εξουσία, πάντα φοβόντουσαν, αλλά και πάντα εξουσίαζαν, γιατί εμείς ποτέ δεν κατορθώσαμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να τους γυρίσουμε την πλάτη. Παραμείναμε εδώ και χιλιάδες χρόνια, μικρά ποντικάκια, φοβισμένα και ανήμπορα!
Τώρα περιμένουμε την εύνοια των θεών και την ευσπλαχνία των ελεούντων, να μας λυπηθούν σαν τα μικρά παιδάκια, που αν είναι φρόνημα θα πάρουν τη λιχουδιά τους! Πάρα πολλοί όμως ακόμη επιμένουν, πως το θέμα είναι οικονομικό. Μα πώς να τους το πούμε, αυτοί εξουσιάζουν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του κόσμου οι πενταροδεκάρες του εργάτη θα τους ενδιέφεραν; Είναι θέμα υποδούλωσης του ανθρώπου και μόνο και για να σε ελέγχουν πρέπει να ‘σαι εξαρτημένος, όπως έλεγε και η αξέχαστη Κατερίνα Γώγου, «το μυαλό σου είναι ο στόχος τους, το νου σου, ε»…
Και η κατάληξη είναι αβέβαιη. Αρκετές φορές έχουν πει τελευταία πως ο πληθυσμός της γης είναι πολύ μεγαλύτερος του κανονικού (έχουν …επιστημονικά καταλήξει και γι΄ αυτό!). Η γνώση του παρελθόντος μας έχει διδάξει πως μετά από τέτοιες παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις, που –επαναλαμβάνουμε- είναι πέρα για πέρα φτιαχτές, ακολουθεί παγκόσμιος πόλεμος. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας…
