Η αμείλικτη πραγματικότητα
Εδώ και τρία χρόνια συνεχώς, παρακολουθούμε τους περισπούδαστους αναλυτές για τα πρέπει και τα γιατί της ανά τακτά διαστήματα οικονομικής βοήθειας που πρέπει να παίρνει η χώρα μας! Ουσιαστικά είμαστε εν δυνάμει αποδέκτες της πιο παράλογης υπόθεσης, μιας εκ των προτέρων αποτυχημένης, κατά πολλούς προσχεδιασμένης προσπάθειας στην πλάτη ενός λαού, που πάντα πρόσφερε απλόχερα στην παγκοσμιότητα τον πολιτισμό και την ελευθερία, ακόμη και με το αίμα του.
Στην αρχή οι υποσχέσεις μιλούσαν για δύο τρία χρόνια, μας είπαν μάλιστα πως επέβαλλαν πιο σκληρά μέτρα από αυτά που ζήτησαν οι δανειστές. Κατόπιν βέβαια ήρθαν τα διορθωτικά. Ύστερα το δεύτερο μνημόνιο που θα έλυνε όλα τα κακώς κείμενα και οπωσδήποτε επιβεβλημένο αφού αν δεν παίρναμε τα τελευταία δύσκολα και ανάλγητα μέτρα, θα χάναμε όλη την προηγούμενη επίπονη προσπάθεια, θα ‘ταν κρίμα! Τώρα μιλάνε για τον τελευταίο κάβο, …που κανένας δεν βλέπει, μιας και η φουρτουνιασμένη θάλασσα όλο φουσκώνει και καταπίνει ότι συναντάει και μείς μεσοπέλαγα σαν καρυδότσουφλο περιμένουμε τη μοίρα μας…
Αυτή είναι η αλήθεια …αφεθήκαμε θέλοντας και μη, εμπιστευόμενοι κυβερνήτες ανίκανους, ανιστόρητους και όπως αποδεικνύεται υπαλλήλους αλλότριων των ανθρώπων συμφερόντων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει ταμείο και να ζητηθούν ευθύνες, που βέβαια δεν θα ‘ναι μια εύκολη υπόθεση, όταν τα κέντρα της διαφθοράς σίγουρα έχουν λάβει τα μέτρα τους…
Προς το παρόν παρακολουθούμε το σεληνιακό τοπίο στο οποίο μετατράπηκε η χώρα και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Μα είναι δυνατόν αυτή η χώρα σε τόσο λίγο χρόνο να διαλύθηκε; Εργασία τόσων χρόνων να μην αξίζει τίποτα; Οι ομολογουμένως τιτάνιες προσπάθειες ήταν μάταιες; Στην πραγματικότητα κανείς δεν περίμενε πως μια οικονομία που μόλις αντιστοιχεί στο 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας θα έμπαινε στο στόχαστρο όλων των κερδοσκοπικών και τοκογλυφικών οργανισμών! Η έκπληξη μάλιστα είναι πολύ μεγαλύτερη αν αναλογισθείς, πως η Ελλάδα ήταν από τις χώρες που είχαν το μικρότερο χρέος…
Τα ερωτήματα βασανιστικά και επίμονα για το αύριο που έτσι κι’ αλλιώς είναι άδηλο, μα τώρα ακόμη χειρότερα με νόμους καταναγκαστικά επιβαλλόμενους και ψηφισμένους σε σικέ διαδικασίες, που ουσιαστικά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα νεκρή! Ίσως και μάλλον σίγουρα να μην υπάρχει προηγούμενο σε κανένα καθεστώς κράτους αυτής της γης, να σε αναγκάζουν να μην εργάζεσαι, να μην ονειρεύεσαι, να μην ελπίζεις και επί πλέον να ‘σαι έρμαιο στις ορέξεις αυτών που εσύ ο ίδιος ανάδειξες, ή αυτών που υπέκλεψαν δολίως τον ιδρώτα και καταχράστηκαν της εμπιστοσύνης σου. Αυτή είναι η δήθεν δημοκρατία που εκθειάζουν και …καταπατούν κατά το δοκούν και ασυστόλως…
Η αλήθεια είναι αμείλικτη και αφοπλιστική, μόνο όποιος είναι κουφός, ή ηθελημένα έχει τα μάτια κλειστά δεν την βλέπει. Τρία χρόνια μετά την αναγγελία στο Καστελόριζο από τον …ολίγιστο ΓΑΠ και την υπαγωγή της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης των κερδοσκόπων, όλα άλλαξαν για τους ανθρώπους, …κυριολεκτικά ήρθαν τα πάνω κάτω! Τυχαίο;
Ποιος δεν βλέπει σήμερα δηλαδή, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ανθρώπινο δικαίωμα που να υποστηρίζεται από το ελληνικό κράτος; Το Σύνταγμα το έχουν καταντήσει καινό γραμμάτων, άχρηστο κουρελόχαρτο και καθημερινά νομοθετούν πράγματα απίθανα κατά της ζωής, του περιβάλλοντος και των δικαιωμάτων του ανθρώπου! Αυτοί που πάντα λαλίστατοι λάτρεψαν και επέβαλλαν την ελεύθερη οικονομία, αρπάζουν με κάθε τρόπο τον μόχθο του εργαζόμενου. Του αποστερούν το αυτονόητο δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης και αυτής καθ’ αυτής της ύπαρξής του, αφού πέραν όλων των άλλων λένε με περισσή αναίδεια και αυταρχισμό, πως όταν θα υπάρχουν λεφτά θα σε πληρώνω, διαφορετικά «κόψε το σβέρκο σου». Ενέργεια πέρα για πέρα απάνθρωπη, όταν μάλιστα πρόκειται για γέροντες και ανήμπορους…
Επιπλέον βάζουν δυσβάστακτους φόρους που εκ των προτέρων γνωρίζουν ότι μεγάλα τμήματα του λαού αντικειμενικά είναι αδύνατον να τους πληρώσουν. Γιατί λοιπόν το κάνουν; Ποιος άλλος λόγος, εκτός από του να φτωχύνουν και να εξαθλιώσουν τον λαό και να τον σύρουν εύκολα στη σκλαβιά και την υποτέλεια;
Αν στ’ αλήθεια επιδιώκουν έναν κόσμο ελεύθερο, δίκαιο και αξιοκρατικό γιατί δεν παίρνουν μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση; Είναι μια ερώτηση απλοϊκή, που όμως η μέχρι τώρα πορεία της παγκοσμιοποίησης έχει δείξει ότι δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και δεν έχει πλέον αποδέκτες. Αυτοί που κάποτε στήριξαν αυτές τις επιλογές, ήδη έχουν αντιληφθεί ότι η μετατροπή των πάντων σε αριθμούς και σε κέρδος, ήταν μια επιλογή χωρίς καμιά διέξοδο.
Τώρα οι άνθρωποι της δουλειάς και της πραγματικής οικονομίας είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν με κάθε κόστος τις τύχες του κόσμου, και φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και μάλλον όχι αναίμακτο, αλλά πραγματικά επιβεβλημένο από τις πανανθρώπινες αξίες που πρέπει «πάσει θυσία» να υπερισχύσουν…
