Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες γενικότερα έφεραν το Πολυτεχνείο να φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Αλήθεια ποιος ανθρώπινος εγκέφαλος θα φαντάζονταν πριν πέντε χρόνια, ότι θα έφθανε η χώρα μας σ’ αυτή την κατάντια; Ποιος θα περίμενε πως θα έχαναν οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους τσουβαληδόν; Ποιος ανέμενε αυτή την φοροκαταιγίδα, να έχει συνθλίψει τους ανθρώπους και να τους οδηγεί με χειρουργική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση; Ποιος στ’ αλήθεια προέβλεπε σε εποχή τέτοιας τεχνολογικής ανάπτυξης και ευμάρειας, αυτόν το μαρασμό της κοινωνίας μας, που δέχεται επίθεση σε όλα τα επίπεδα και τις δομές της;
Αν σ’αυτά συνυπολογίσεις την συμφωνία των τριών κομμάτων, που αποτελούν την πλειοψηφία στη βουλή, (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., Λ.Α.Ο.Σ), να συνεχίζουν στην ίδια ανάλγητη πολιτική, με μονότονη και φτιαχτή τη ρήση «σωτηρίας της πατρίδας», είναι ηλίου φαεινότερο για το τι έπεται. Αυτό που ο καθένας μας διακρίνει ολοκάθαρα είναι η προσπάθεια δημιουργίας ψευδαισθήσεων χωρίς καμιά υπόσχεση και εγγυήσεις. Τουναντίον μάλιστα. Αφού προτάσσεται η λογική των αριθμών αντί της ζωής και του πολιτισμού, η επόμενη μέρα δυστυχώς, διαγράφεται ακόμη περισσότερο ζοφερή και μουχλιασμένη. Να λοιπόν που σήμερα, 38 χρόνια μετά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, σηματοδοτεί νέους αγώνες με τα ίδια συνθήματα για ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και μάλιστα απέναντι σ’ αυτούς που σφετερίσθηκαν και καρπώθηκαν το αίμα εκείνων των αγωνιστών…
