Πάντοτε ο άνθρωπος ήταν δέσμιος ανίερων επιλογών, δεν είναι κάτι τωρινό. Αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα για τους συγκεκριμένους λόγους που όλοι γνωρίζουμε, όμως εκείνο που πρέπει να προβληματίσει είναι το εξής: Γιατί ο άνθρωπος είναι υποταγμένος στις ανήθικες ορέξεις των εκμεταλλευτών και παραμένει πάντα ανίσχυρο και πειθήνιο όργανο, δίνοντας «γη και ύδωρ» στην ομαλή επιβολή των θεσμών, που του επιβάλλουν «ελέω Θεού»;
Ίσως τώρα ήρθε ο καιρός να καταλάβουν όσοι συντάχθηκαν με τους πρωτεργάτες της πολιτικής Παπανδρέου, ή με τις επιλογές της τωρινής κυβέρνησης Σαμαρά, που νόμιζαν ότι οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις στόχευαν στο «απαραίτητο» νοικοκύρεμα και όχι την αναδιανομή της πίτας υπέρ των ολίγων και εκλεκτών! Ότι δηλαδή το ζήτημα δεν είναι στην πραγματικότητα οικονομικό, αλλά θέμα ελέγχου και στέρηση ακόμη περισσότερο και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, που ευκολότερα επιβάλλονται κάτω από την δαμόκλεια σπάθη της οικονομικής πίεσης...
Είναι καιρός να αντιληφθούν την παγίδα που αριστοτεχνικά στήθηκε ώστε να εγκλωβισθούν οι αφελείς και να γίνουν βορά των επιτηδείων. Γι' αυτό το σύστημα δημιούργησε εδώ και χρόνια το αναγκαίο υπόβαθρο με τους καλοπληρωμένους εκμαυλιστές συνειδήσεων αφενός και αφετέρου όλο το απαραίτητο πλέγμα υποστήριξης των επιλογών του, εντός και εκτός των τειχών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρεθεί μόνος και αβοήθητος, βομβαρδιζόμενος καθημερινά από παντού με ότι φοβικό, τρομοκρατικό και ενοχικό στοιχείο, αρρωστημένων εγκεφάλων εφεύρημα, φυσικά πάντα «επιστημονικά» τεκμηριωμένο!
Σήμερα θα πρέπει δυστυχώς να το παραδεχθούμε: Για τους εξουσιαστές, ο άνθρωπος έπαψε να είναι ο αναγκαίος και αναντικατάστατος κρίκος στην κοινωνία των ολίγων που δρομολογούν, αν όχι βάρος των συμφερόντων τους και αιτία για ακόμη πρόσθετα μέτρα εναντίον του. Θα 'πρεπε βέβαια να το φανταστούμε από τη στιγμή που η τεχνολογική εξέλιξη και η ηλεκτρονική επανάσταση δημιούργησαν ένα νέο εργασιακό τοπίο με ελάχιστο ή καθόλου ανθρώπινο εργατικό δυναμικό, όμως κανένας δεν θέλησε να αντιπαρατεθεί ανοιχτά στην υπερσυγκέντρωση μέσων παραγωγής σε λίγα χέρια, πέραν της διεκδίκησης μεγαλύτερων αποδοχών, που τώρα αποδείχθηκε ένα παντελώς ανίσχυρο όπλο.
Έτσι, αυτό που αρχικά θεωρήθηκε σαν επίτευγμα και ξαλάφρωμα του ανθρώπου από την βαριά εργασία, έγινε ένα πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια των εξουσιαστών. Ήδη το γκρέμισμα των κατακτήσεων, μας φέρνει αντιμέτωπους με την αναπόφευκτη λαίλαπα, που εξευτελίζει, εξουθενώνει και τελικά μας υποδουλώνει, φέρνοντας την κοινωνία μας πάρα πολλά χρόνια πίσω και μάλιστα χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο!
Οι αντιρρήσεις της Αριστεράς, παρότι προς την σωστή κατεύθυνση, δεν μπόρεσαν να νικήσουν τα μεγάλα συμφέροντα, παραμένοντας τελικά, παρά τις επαναστατικές διακηρύξεις, ένας «έντιμος» διεκδικητής της εξουσίας, που όμως δεν μπόρεσε να την δικαιολογήσει και πολύ περισσότερο να πείσει. Έτσι αποδυναμωμένη και ηθελημένα απομονωμένη, αρκέσθηκε σε επισημάνσεις και επικρίσεις που κανένας δεν κατάλαβε, ενώ φάνηκε να το επεδίωκε(;) κιόλας. Μοιραία λοιπόν τα όνειρα και οι ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων φυλλορροούν, αφού κι' εδώ τα μικροκομματικά οφέλη φαντάζουν ανίκητα και αδιαπραγμάτευτα...
Πριν λίγες βδομάδες, σε δύο διαφορετικά σημεία του πλανήτη, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δύο από τα τσιράκια του συστήματος, Ομπάμα και Σόιμπλε, αναφέρθηκαν με σαφέστατους όσο και απαξιωτικούς υπαινιγμούς, με πολλούς αποδέκτες, κατά των ανθρώπων και των ελευθεριών τους.
Ο Ομπάμα στην Αμερική είπε: «Εμείς και η Αγγλία θα συνεχίσουμε να βοηθούμε την μετριοπαθή αντιπολίτευση της Συρίας», ενώ ο Σόιμπλε, φαινομενικά αστειευόμενος, ανέφερε: «Απαντώ μόνο σε ερωτήσεις στα Γερμανικά, αν δεν τα γνωρίζετε εγώ δεν φταίω!». Ουσιαστικά δηλαδή επανέλαβαν την πάγια απόφαση για την αμετακίνητη θέση τους, για την παγκοσμιοποιημένη ολοκλήρωση, τον απόλυτο δηλαδή έλεγχο των ολίγων και εκλεκτών, που φυσικά δεν δίνει καμιά πιθανότητα Ελευθερίας, Αξιοπρέπειας και Χειραφέτησης στον άνθρωπο, ειδικά τον νέο άνθρωπο που ξεκινά τη ζωή του, χωρίς κανένα δικαίωμα και καμιά ελπίδα.
Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για τις επιδιώξεις τους, που εδώ και πολλά χρόνια είναι εκφρασμένες, όμως τώρα προκλητικά, αλαζονικά και ιταμά τις προβάλουν με κάθε πρόσφορο τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, επιδιώκοντας κατά κύριο λόγο να αναγορεύουν τις επιλογές τους, σαν αναπόφευκτη και επιβεβλημένη φυσική συνέπεια.
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια διαιώνισης του αποδεδειγμένα σάπιου συστήματος στην προσπάθειά του να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία, που όμως είναι στο χέρι μας και πρέπει να γκρεμίσουμε. Πώς είναι δυνατόν στην εποχή της γνώσης να μένουμε εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα, φοβίες και δεισιδαιμονίες του παρελθόντος; Αν τολμήσουμε συλλογικά και μονοιασμένα, σκεπτόμενοι αυτά που μας ενώνουν, αντί της προσωπικής μας ιδιοτέλειας και του κομματικού οπαδισμού, μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, πετώντας στα σκουπίδια το παλιό και, όπως αποδεικνύεται, απάνθρωπο σύστημα του παρελθόντος που τίποτα δεν έχει πια να προσφέρει...
