 |
 |
Συνηθίσαμε, σχεδόν έγινε ρουτίνα, η προετοιμασία ενός πολέμου από τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη μας. Δεν είμαι σίγουρος γιατί αναζητούν κάποιο άλλοθι, όπως επίσης δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν καταδικάζονται οι καταστροφές οι οποίες έγιναν με αυτό το επιχείρημα, που ποτέ δεν αποδείχθηκε.
Στο Αφγανιστάν επικαλέσθηκαν την τρομοκρατία, στη Γιουγκοσλαβία τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο Ιράκ την υποψία για χρήση χημικών από τον Σαντάμ και τώρα στη Συρία μια μη επιβεβαιωμένη χρήση χημικών -αν δεν τα έχουν ρίξει οι ίδιοι-, σε έναν εμφύλιο ο οποίος μαίνεται και προκλητικά συντηρείται από αυτούς που δήθεν λυπούνται για τις ζωές των ανθρώπων!
Και εμείς, τι κάνουμε εμείς; Αποχαυνωμένοι και αποστασιοποιημένοι παρακολουθούμε την κατά περίπτωση φτιαγμένη εικόνα η οποία δίνεται στα ελεγχόμενα από τους ίδιους μέσα ενημέρωσης. Έτσι λοιπόν εμείς στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μπροστά στα δελτία ειδήσεων με αγωνία, κάποιοι ίσως και με ευχαρίστηση, όλοι ανεξαιρέτως θέλοντας να διευθετήσουμε την ηθική συγκατάθεση της συνείδησής μας για το δίκαιο ή το άδικο που συμβαίνει όμως μακριά μας. Γνωρίζοντας φυσικά εκ των προτέρων πολύ καλά, ότι όλα είναι κατασκευασμένα σύμφωνα με τα συμφέροντα των ολίγων, που στο τέλος, όπως αφήνουν να εννοηθεί, ακόμα και το γεγονός ότι… αναπνέουμε το οφείλουμε σ' αυτούς!
Τα άλλοθι για την εγκληματική ανοχή μας είναι πάμπολλα και ανάλογα με τις καταβολές, τα συμφέροντα και την ευαισθητοποίησή μας, όμως η πραγματικότητα καταγράφτηκε και οφείλεται στον Ηράκλειτο πολλούς αιώνες πριν: “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους”.
