Μέσα από ένα μπαράζ παραινέσεων, υποσχέσεων, εκβιασμών, τρομοκράτησης, παραπληροφόρησης και φτώχειας, οδεύουμε σε ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση, στην ολοκληρωτική υποταγή μας στου κάθε είδους τοκογλύφους που λυμαίνονται τον τόπο και τους ανθρώπους ελέω του πολιτικού κατεστημένου που ανεχθήκαμε και γιγαντώσαμε με την κρίση και πριν. Στην πραγματικότητα αυτό είναι και η μοναδική αλήθεια, που επιμελώς αποκρύπτεται: Είναι η πιο πρωτόγνωρη σκλαβιά του ανθρώπου σε περίοδο ευμάρειας αγαθών.
Πολλοί απορούσαν γιατί ο ΓΑΠ στην αρχή της πρωθυπουργικής θητείας, από τις πρώτες κινήσεις του, ήταν να αυξήσει τους συμβούλους του σε 130, από περίπου 100 που ήταν. Η απάντηση είναι απλή και προφανής. Το παραμύθι έπρεπε να 'χει αληθοφάνεια, ώστε να γίνει πιστευτό. Όλοι αυτοί δούλεψαν και δουλεύουν ακόμη με πάθος και αυταπάρνηση γι αυτό το σκοπό – άλλωστε αρκετοί από αυτούς δεν είναι ούτε καν Έλληνες (ούτε καν άνθρωποι θα 'λεγα), χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς δηλαδή, ή πατριωτικές αναστολές...
Έτσι πολύ εύκολα από το “λεφτά υπάρχουν”, φτάσαμε στον “τελευταίο κάβο” που τον περάσαμε πριν δυο περίπου χρόνια, χωρίς βέβαια να δούμε λιμάνι, έστω υποψία στεριάς. Ενώ παράλληλα μας προετοίμαζαν για τα καινούργια μνημόνια που έρχονται και το αποτέλεσμα βέβαια είναι αντιληπτό από όλους. Μετά πέντε χρόνια χρωστάμε της ...Μιχαλούς και η φτώχεια συνεχώς μεγαλώνει!
Όσοι τώρα έχουν καταλάβει τι σήμαιναν τα “Ζάππεια”, είναι γιατί αντιλήφθηκαν την προσπάθεια του “καλού υπαλλήλου” να αναγορευτεί και ήρωας! Αυτό το τελευταίο βέβαια ο “καλός υπάλληλος” δεν γνωρίζει πως είναι αδύνατον να συμβεί, γιατί όσοι επιβουλεύονται τους κόπους και τα όνειρα του λαού και σφετερίζονται την ελευθερία του, την παντοτινή κατάρα του θα 'χουν κι αυτό βέβαια δεν θα 'ναι αμελητέο για πάντα.
Όποιοι όμως ακόμη αμφιβάλλουν μπορούν να ανατρέξουν στο πρώτο μνημόνιο, του προηγούμενου “ήρωα” ...της σωτηρίας μας. Εκεί θα διαπιστώσουν πως όλα, μα όλα αυτά στα οποία με ατέρμονες διαπραγματεύσεις προσπαθούν να συμφωνήσουν, είναι ήδη συμφωνημένα και ψηφισμένα ευθύς εξ αρχής. Κανένας συμψηφισμός, ούτε κάποιος τρίτος μπορεί να μας βοηθήσει και οι μισθοί-συντάξεις θα φθάσουν στο ναδίρ με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, -την οποία έχουν προβλέψει και συχνά πυκνά επαναλαμβάνουν - με τον λόγο της συνενοχής προφανή, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή δικαίωμα, έτσι όπως στο σκυλί, το ξεροκόμματο...
Και το ερώτημα είναι προφανές, γιατί όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο του απόλυτου ελέγχου. Δεν αρκούνται μόνο στον πλούτο που ήδη παντελώς τον ελέγχουν, θέλουν και τη ζωή μας. Οι “καλοί υπάλληλοι” έχουν συμφωνήσει μαζί με το χρήμα να παραδώσουν και “καλούς σκλάβους” και αυτό θέλει το χρόνο του.
Όμως σε όλους πλέον είναι κατανοητό, πως χωρίς δουλειά δεν υπάρχουν λεφτά, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που αυτοί εφαρμόζουν, άρα είναι φανερό, πως τη ζωή μας επιβουλεύονται και τίποτε άλλο. Όμως τα ψέματα πλέον είναι δύσκολο να περάσουν, το παραμύθι δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πια...
