Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους. Ηράκλειτος
Η προαιώνια αυτή ρήση του Ηράκλειτου παραμένει διαχρονικά επίκαιρη και ουσιαστικά ακατάλυτη, όχι τόσο ένεκα της δύναμης των εξουσιαστών, αλλά τη αδυναμίας των ανθρώπων να γίνουν συνειδητά ελεύθεροι. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που βρίσκουν ερείσματα τα συμφέροντα, ντόπια και ξένα, ώστε να δημιουργούν αντιπαλότητες και έχθρες εντός αλλά και μεταξύ των κρατών.
Είναι γνωστό από παλιά, πως τα μεγάλα συμφέροντα του επονομαζόμενου «ελεύθερου κόσμου» της Δύσης πολύ δύσκολα εγκαταλείπουν το θήραμά τους. Αυτό το βλέπουμε με κάθε μεγαλοπρέπεια στη Συρία, που ενώ αρχικά διαφάνηκε η συντριβή του ISIS από την συνεργασία Συρίας – Ρωσίας, η επιστροφή των ιμπεριαλιστών φαντάζει αρκετά επικίνδυνη και δικαίως προκαλεί φόβο και προβληματισμό. Το καλό βέβαια σ’ αυτή τη φάση είναι ότι ο αντίπαλοι πλέον είναι στο ξέφωτο, χωρίς μάσκες και εξ αυτού δεόντως νευρικοί.
Οι Αμερικάνοι με το πρόσχημα το προηγούμενο δημοψήφισμα των Κούρδων, έβαλλαν πόδι στις ημιαυτόνομες Κουρδικές περιοχές και πλέον ευθέως απειλούν, πατώντας πάνω στην συνειδητή επιλογή των Ρώσων να μην έρθουν σε μια σύγκρουση μαζί τους που σίγουρα θα ‘χε ολέθρια αποτελέσματα για όλο τον κόσμο. Εκεί λοιπόν που διαφαινόταν το τέλος του πολέμου στην πολύπαθη Συρία μπήκαν στο χορό και οι Τούρκοι, επαναφέροντας εμμέσως τους ηττημένους Σύρους αντικαθεστωτικούς τζιχαντζιστές.
Πιο συγκεκριμένα δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, κάθε μία με τις δικές της αιτιάσεις, είναι μέσα στο έδαφος της Συρίας, αυτή τη στιγμή, χωρίς να τους έχει ζητηθεί, αν υποθέσουμε πως η Συρία έχει το δικαίωμα να είναι ένα ελεύθερο κράτος. Η Τουρκία από τη μια επικαλούμενη την ασφάλειά της από τους Κούρδους «τρομοκράτες» και οι ΗΠΑ από την άλλη αναζητώντας τρόπο δημιουργίας Κουρδικού κράτους, ο τέλειος παραλογισμός δηλαδή.
Είναι φανερό πως απώτερος στόχος είναι η συνέχιση της ασάφειας και της ανασφάλειας, λόγων ισχυρών για την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ευαγγελίζονται, αλλά και ο ενταφιασμός της ιδέας για την δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους.
Έτσι λοιπόν με δύο μέλη της νατοϊκής λυκοσυμμαχίας μέσα στη Συρία και όλα τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ συνεπεικουρούντα, οι Αμερικάνοι μπορούν ακόμη πιο εύκολα να στήνουν προβοκάτσιες και τα απειλούν ευθέως την εκλεγμένη Συριακή κυβέρνηση, χωρίς να έχουν κάνει ούτε βήμα πίσω από τις επιθυμίες που είχαν στο ξεκίνημα αυτού του πολέμου, τότε που ζητούσαν την αποπομπή του Άσαντ. Ή μήπως ο επαπειλούμενος βομβαρδισμός της Δαμασκού δεν σημαίνει ακριβώς αυτό;
Τώρα η Ρωσία καλείται να τρέξει, αν θέλει να είναι αξιόπιστη και να διατηρήσει τα κεκτημένα. Ήδη διευκρίνισε πως μια τέτοια ενέργεια, από την πλευρά της Αμερικής δεν θα μείνει αναπάντητη. Μέλει να δούμε αν το εννοεί. Πάντως αυτή η εξέλιξη θυμίζει την κρίση της Κούβας το 1960. Τότε οι ιμπεριαλιστές υποχώρησαν, τώρα τι θα γίνει;
