Χαρακιές στο κορμί.
Προμηνύματα για το φθινόπωρο που έρχεται απαιτητικό και αδιαπραγμάτευτο.
Άσχημα τα νέα για έναν κύκλο που κλείνει οριστικά και αμετάκλητα.
Της φύσης το προμάντεμα προκλητικά αδιαφορεί μπροστά στην υποκειμενικότητα.
Απολύτως φανερό πως η ύπαρξη της μοναδικότητας είναι αμελητέα και ασήμαντη.
Κοιτώντας προσεκτικότερα αντιλαμβάνεσαι την ατέρμονη ανακύκλωση.
Όλα μεταβάλλονται σε μια συνεχή ροή της ύλης που αποσυντίθεται και επανασυντίθεται.
Οι απαιτήσεις και οι συνθήκες επαναπροσδιορίζουν την μορφή της σύνθεσης.
Χωρίς αυτό να επηρεάζει την περιοδικότητα και την αναλωσιμότητα.
Ονειρεύεσαι τις αντικειμενικές αλήθειες, θωρώντας την αλάνθαστη λογική σου!
Άλλωστε, άλλο τίποτα δεν μένει από τις Ερινύες, που σύντομα θα 'ρθουν.
Έτσι αργά, συμβιβάζεσαι με το Σύμπαν, που απροσπέλαστο σε προκαλεί.
Σε προσκαλεί στο αιώνιο ταξίδι της γνώσης και της αναζήτησης...
Και συ αναντίρρητα ακολουθείς,
Ονομάζοντας την επιβεβλημένη νομοτελειακή κίνηση στον χρόνο,
Ορθολογική αναγκαιότητα!