Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ δε με νοιάζει. Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957
Όπως είναι, σε όλους πλέον, πολύ φανερό όλα έχουν Αμερικανοποιηθεί στην προσφιλή ταχτική της ξενομανίας που πλέον ελλοχεύει ξεδιάντροπα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Θα ‘ταν λοιπόν πολύ παράδοξο να μην εισχωρήσει και στην μετεωρολογία, που φαίνεται πως μπαίνει με αξιώσεις στα τρομολαγνικά σαλόνια του ελληνικού σκοταδιστικού κατεστημένου.
Κάπως έτσι μπήκαν ξαφνικά και τα ονόματα σε κάθε πιθανώς πιο ακραία, αλλά και όχι, αλλαγή ενός μετεωρολογικού φαινομένου. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, όμως είναι άλλο πράγμα ένας τυφώνας στον Ειρηνικό ωκεανό ή στην Αμερική και άλλο μια συνηθισμένη χειμωνιάτικη μέρα στην Ελλάδα. Ίσως κάποιες φορές ένα καιρικό φαινόμενο να είναι λίγο πιο έντονο στον τόπο μας, αλλά σπάνια είναι τέτοιου μεγέθους όπως αυτά που ακούμε στον Ειρηνικό ή την Ινδοκίνα…
Μπορεί κάποτε να έχει επιπτώσεις αυτή η κακοκαιρία, αλλά ως επί το πλείστον οφείλονται στη δικιά μας άμυαλη παρέμβαση, παρά στη δυναμική των φαινομένων. Αποδεδειγμένα μάλιστα τα περισσότερα συμβάντα οφείλονται στα ακαθάριστα φρεάτια, στο μπάζωμα ή τη σμίκρυνση των ρεμάτων, παρά στην μανία της φύσης.
Δεν είμαι δογματικός με τον καιρό, όχι μόνο γιατί δεν πιστεύω στα δόγματα, αλλά γιατί ο καιρός δεν ανήκει σε δόγματα. Ο καιρός είναι ένα σύμπτωμα της φύσης και διέπεται από τις φυσικές διεργασίες του Σύμπαντος και είναι πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες συντεταγμένες αντιλήψεις, ακόμα τουλάχιστον.
Εν κατακλείδι ίσως θα ΄πρεπε να εφεύρουμε μια ορολογία για την απύθμενη βλακεία μας, εν προκειμένω της εξαφάνισης των βρόχινων απορροών, μα σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα ταίριαζε ένα όνομα όπως στους αμερικάνικους τυφώνες. Και εν τέλει θεωρώ υπερβολικό αυτόν το γελοίο μιμητισμό, που στο τέλος δεν αποκλείεται να ‘ναι κι αυτός επιβαλλόμενος στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης…