Πάντα είχα την ελπίδα, έστω και αμυδρά, πως κάτι θα άλλαζε. Είναι αδύνατον τα χειρότερα που διαδίδονται με χίλιους δυο τρόπους, να έχουν κάποια βάση. Όμως κάθε μέρα που περνάει όλο και μια καινούργια είδηση έρχεται να προστεθεί στις προηγούμενες, να μου υπενθυμίσει τις προφητείες και τις λαϊκές παραδόσεις που ‘ρχονται μέσα από τα βάθη του αραχνιασμένου παρελθόντος.
Η ελπίδα όλων μας για έναν κόσμο δίκαιο και ειρηνικό περνά μέσα από μια μεγάλη καταστροφή, το λένε οι γραφές, το λένε οι παραδόσεις – γραπτές και προφορικές!
Κι’ όμως δεν μπορεί, όλα αυτά δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, που εσκεμμένα εμείς δημιουργούμε. Το απαραίτητο και απόλυτο άλλοθι του δολοφόνου! Δεν είναι η αλήθεια, τίποτα δεν θα μπορούσε να ταράξει την αέναη αρμονία του σύμπαντος. Αν θέλαμε την κοινωνία δίκαιη και ασφαλή θα την είχαμε. Απλά, έτσι προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την μανία καταστροφής που κουβαλάμε από γενννησιμιού μας! Οι προφητείες δεν είναι τίποτα άλλο από τις επιθυμίες μας, που όσο περνάει ο χρόνος αντί να τις τυλίγει η λήθη, γίνονται απέραντο πάθος και ατέλειωτη προσμονή, ένα ξέπλυμα θα ‘λεγα της απέραντης ελαφρότητας και της κακίας που μας διακατέχει.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που συμβαίνει επανειλημμένα στο διάβα των αιώνων και που δεν έχουμε κατορθώσει να την αντιμετωπίσουμε ακόμη -μάλλον δεν το θέλουμε κιόλας- και ίσως δεν θα καταφέρουμε ποτέ! Είναι ο κακός εαυτός μας, που μας προτρέπει μετά τις επιτυχίες να καταστρέφουμε τα πάντα. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που κάθε τόσο ανασκάπτουμε θαμμένους πολιτισμούς!
Εμείς λοιπόν επιζητήσαμε και κάποιες φορές μετά μανίας, όπως και τώρα, τους εφιάλτες, τους προδότες, τους Ιούδες, τους Κουίσλιγκ…
Τώρα επόμενο είναι να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος, του δικού μας πολιτισμού και κανένας δεν μπορεί να μας σώσει. Εσκεμμένα δημιουργήσαμε, όχι έναν, αλλά πολλούς προδότες, να ‘μαστε σίγουροι για την καταστροφή που τόσα χρόνια ετοιμάζουμε και που κανένας άλλος εκτός από την αφεντιά μας δεν μπορεί να αποτρέψει…
Θερμοπύλες - Κωνσταντίνος Καβάφης
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.