Ο θίασος σε ανυπόφορη θεατρική παράσταση. Ένας μονότονος φανταχτερός θίασος καθημερινά παρελαύνει από τα πλατό των τηλεοράσεων, όχι όμως για προβληματισμό, ευχαρίστηση, ή αφύπνιση των ευγενέστερων συναισθημάτων, αλλά για λοιδορία, αποπροσανατολισμό και εξευτελισμό του ανθρώπου...
Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σήμερα και ο ρόλος της τηλεόρασης, που στην πραγματικότητα οριοθετεί τα σύνορα της ελευθερίας μας, δημιουργώντας το όμορφο περιτύλιγμα και τις αλυσίδες του μέλλοντός μας!
Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, που από αντιπρόσωποι δικοί μας μετεξελίχθησαν σε υπαλλήλους αλλότριων συμφερόντων, αδίσταχτοι ινστρούχτορες του οικογενειακού ασύλου, του μυαλού μας και όχι μόνο…
Σ’ αυτό τον κλειστό χώρο της μικρής οθόνης, αποδεχθήκαμε να στριμωχνόμαστε, να ανασαίνουμε, να ζούμε. Αλήθεια ζούμε; Ή
…σαν στρατιωτάκια κρεμόμαστε από τα χείλη των δήθεν «χαρισματικών», να αποφασίσουν τον τύπο και την ποσότητα του σανού που θα μας ταΐσουν, αν το θελήσουν, ανάλογα με την ημερομηνία λήξης που θα σφραγίσουν στο κορμί μας…
