Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά. Mark Twain -1835-1910
Ίσως είναι εξόχως αποκαρδιωτικό και πολύ απαισιόδοξο, όπως επίσης απολύτως αληθινό.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, συνέβη πριν μερικά χρόνια και στην Αργεντινή. Όσο και αν κάποιοι μιλάνε για διαφορετικές περιπτώσεις και μεγέθη, η πραγματικότητα τους διαψεύδει γιατί αυτά που έγιναν εκεί, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που εδώ δρομολογήθηκαν και σιγά-σιγά εφαρμόζονται. Την Αργεντίνικη οικονομία, μοντέλο μάλιστα τότε του καπιταλισμού για την Λατινική Αμερική, την καταβρόχθισε το Αμερικάνικο δολάριο και την Ελληνική σήμερα, το ευρώ.
Όσοι πιστεύουν πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αργεντινή εξ αιτίας της ΕΕ, η οποία είναι δήθεν ένας υπερεθνικός (αλλά και δημοκρατικός) θεσμός, ο οποίος επιτρέπει να συμμετέχουν τα μέλη του στην παγκοσμιοποίηση, αποφεύγοντας σκοπέλους χάρη στην εσωτερική αλληλεγγύη, είναι απλά γελασμένοι. Μπορεί να ξεκίνησε με το όραμα ενότητας των λαών, όμως σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένωση των κεφαλαιοκρατών. Η κατάντια της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και το ευρώ διαδραματίζεται, με το ΔΝΤ να είναι ο βασικός ρυθμιστής της ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα.
Είναι γεγονός φυσικά, ότι η Αργεντινή ήταν μια σαφώς μεγαλύτερη οικονομία και κατά 95% αυτάρκες κράτος, ενώ εδώ είχαν προλάβει να αφαιρέσουν σχεδόν ότι παραγωγικό υπήρχε. Αιτία φυσικά ήταν η σύνδεση του Αργεντίνικου νομίσματος με το Αμερικάνικο δολάριο και το Αμερικάνικο δίκαιο. Αυτό ήταν που δημιούργησε το μεγάλο πρόβλημα, από το οποίο και η Ελλάδα πολύ δύσκολα θα ξεφύγει όντας δεμένη χειροπόδαρα από το πρώτο μνημόνιο με το Αγγλικό δίκαιο.
Οι ομοιότητες της Αργεντίνικης όσο και της Ελληνικής περιπέτειας είναι μεγάλες, με σημαντικότερη την προσπάθεια εξεύρεση λύσης μέσα στο άντρο της κερδοσκοπίας. Με πιο απλά λόγια την αδυναμία εξεύρεσης άλλου τρόπου διευθέτησης του χρέους, που ειδικά για τα Ελληνικά δεδομένα είναι πολύ μεγάλο. Για να το αντιληφθούμε αυτό αρκεί να σκεφτούμε πως την Αργεντινή πτώχευσε για περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
Άλλη μια παραδοξότητα, η οποία όμως δείχνει ανάγλυφα την ματαιοπονία αναζήτησης λύσης μέσα στον άντρο του καπιταλιστικού κατεστημένου, δηλαδή της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς είναι το γεγονός πως η Αργεντινή έχει την δυνατότητα να πληρώσει τους δανειστές της. Έχει ήδη καταθέσει τα χρήματά τους στην αμερικανική τράπεζα Bank of New York Mellon. Εμποδίζεται, όμως, να πληρώσει από μια απόφαση Αμερικανικού δικαστηρίου.
Αυτά τα λέμε παρακολουθώντας τις διατυμπανιζόμενες διαπραγματεύσεις σε στενό μαρκάρισμα από τους δανειστές και το ΔΝΤ στις Βρυξέλες, με όλο το τοκογλυφικό σκυλολόι δηλαδή. Και αυτό θυμίζει πολύ έντονα το τέλος της πρώτης πράξης της Αργεντίνικης τραγωδίας. Το τελευταίο ραντεβού των εκπροσώπων του ΔΝΤ με τον τότε πρόεδρο Κίρχνερ -σύζυγο της σημερινής προέδρου- είχε γίνει στο μακρυνό Ντουμπάϊ. Εκεί είχαν συμφωνήσει για το χρέος, αφού βέβαια οι “δανειστές-σωτήρες” είχαν αρπάξει ότι μπορούσαν να αρπάξουν από την Αργεντινή.
Εμείς για κανένα λόγο δεν συμμεριζόμαστε τις ψευδαισθήσεις αυτών που νομίζουν ότι μπορούμε να κερδίσουμε κάτι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Άλλωστε από την αρχή έχουν δείξει τις πραγματικές προθέσεις τους. Ο μη συμψηφισμός χρέους (ουσιαστικά δηλαδή άρνηση ενός εταίρου, της Γερμανίας να δώσει τα οφειλόμενα), τα εμπόδια στην δημιουργία θέσεων εργασίας και ουσιαστικής ανάπτυξης της χώρας ώστε να παράγει, είναι τα πραγματικά στοιχεία που σηματοδοτούν την κατοχή και οπωσδήποτε την προσπάθεια λαφυραγώγησης της χώρας...
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η Αργεντινή έχει κατορθώσει πετύχει την “οικονομική της απελευθέρωση”. Όμως από το 2005 επέλεξε άλλη πορεία και όποιος δεν παραδέχεται ότι η χώρα πάει καλύτερα από την περίοδο που οι “σωτήρες” του ΔΝΤ είχαν αναλάβει …να την σώσουν είναι προφανώς πολιτικά “τυφλός”.
Θα ΄χετε παρατηρήσει άλλωστε, ότι όποιος “τολμήσει” να αναφερθεί στην οικονομική περιπέτεια της Αργεντινής αλλά και στον τρόπο με τον οποίο η χώρα αυτή άφησε πίσω της την τρόϊκα για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματά της με άλλη “συνταγή” προκαλεί μεγάλες εντάσεις.
Όμως, η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση είναι η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών και ο κρατικός έλεγχος, αυτά δηλαδή που δεν έκανε η Αργεντινή και οδηγήθηκε ξανά στη χρεοκοπία και όπως φαίνεται ακολουθούμε και εμείς κατά γράμμα...
