0.0 από 5 (0 Ψήφοι)

 

Είθισται, οι νεκροί δεδικαίονται. 
wish-1
Κατάρα, για άλλους μια ευχή. Όμως ποιος θα ‘θελε την τελευταία του στιγμή να πιάσει συζήτηση με το χάρο; Μακάβρια πράγματα. Να συζητάς δηλαδή με πόνο και με δάκρυα για το αναπόφευκτο, για την ώρα, για το δρόμο, για τον τόπο και όλα αυτά που έχουν σχέση με το σώμα σου, που ήδη έχουν αρχίσει να το ροκανίζουν όλα τα προορισμένα γι’ αυτή τη βίαιη μετάλλαξη όντα! 
 
Δεν είναι ασυνήθιστο, πάρα πολλοί να προσπαθούν να ξεκλέψουν κάποιες στιγμές παραμονής σ’ αυτή τη σχέση ζωής, από συνήθεια ίσως πολλοί, αλλά περισσότεροι από φόβο για το «άγνωστο», ή την αναπόφευκτη «κρίση» με την οποία τους έχουν πει ότι θα ‘ρθουν  αντιμέτωποι…
 
Όλα αυτά βέβαια συνθέτουν ακατάσχετη ματαιοδοξία και ανείπωτο πόνο για κάτι που δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει. Ένα τέλος, που δεν είναι καν τέλος, αλλά η συνέχεια μιας ατέρμονης διαδρομής.
 
Και όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων με απέραντη ευλάβεια παρακαλεί ενδόμυχα να έχει ένα ξαφνικό και γρήγορο τέλος. Άρα η κατάρα «να ‘ναι η ώρα σου μια κι’ αμίλητη» ουσιαστικά είναι μια ευχή, ότι πιο επιθυμητό, ιδιαίτερα για έναν μεγάλο και ανήμπορο, ή για αυτόν που πάσχει από μια ανίατη και βασανιστική ασθένεια...
 

 

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;