Από την δεκαετία του ’90 άρχισε η αθρόα είσοδος των λεγομένων οικονομικών μεταναστών (λαθρομεταναστών) στη χώρα μας. Μάλιστα ο σημερινός πρωθυπουργός, ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη τότε, ήταν πρωτεργάτης και βοήθησε ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα και φυσικά όχι τυχαία, η χώρα μας διαφημίσθηκε σαν ο επίγειος παράδεισος. Έτσι, γρήγορα η Ελλάδα μετατράπηκε σε ξέφραγο αμπέλι και χώρα υποδοχής για τον κάθε πικραμένο, πεινασμένο, αδικημένο και γενικά για κάθε «καρυδιάς καρύδι», αφού εύκολα και χωρίς καμιά προϋπόθεση ο οιοσδήποτε μπορούσε και μπορεί να δρασκελίσει τα σύνορα…
Για πολύ καιρό παίχθηκε ένα απίθανο κρυφτούλι μεταξύ μεταναστών, αστυνομίας και εργολάβων – εργοδοτών από τη μια και μεταξύ των κομμάτων από την άλλη. Αργότερα ήρθαν τα μέτρα σε επίπεδο Ε.Ε., που βέβαια δεν έλυσαν το πρόβλημα και μάλλον το μεγέθυναν, αφού η συνθήκη της Λισσαβόνας έβαζε τον όρο να παραμένουν οι μετανάστες στη χώρα εισόδου τους!
Η πλατφόρμα είχε δημιουργηθεί. Η πληθώρα εργατικών χεριών μαζί με την έξοδο από την Ελλάδα όλων των βιομηχανιών (με μπόνους μάλιστα), που ήταν ενταγμένη σε στρατηγική στόχευση, όπως φαίνεται πια καθαρά, γρήγορα έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αυτό δεν ήταν άλλο από την αύξηση των εισαγωγών με παράλληλη μείωση των εξαγωγών, άρα έλλειμμα και φυσικά αύξηση του χρέους. Δεν χρειαζόταν πια παρά ένα σπρώξιμο, ώστε να ξεκινήσει το μεγάλο και προσχεδιασμένο πάρτι των αγορών.
Αυτό το έδωσε ο ΓΑΠ με το “λεφτά υπάρχουν” και την άρνηση δανείου που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί αναπτυξιακά, ή με άλλες συμφωνίες στρατηγικές που θα μπορούσε να έχει συνάψει η χώρα μας (όπως π.χ. τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη κ.α. Την τραγωδία την ολοκληρώνει οσονούπω ο Σαμαράς με την εμμονή στο …«λάθος», με το τρίτο μνημόνιο, την ολοκλήρωση των αντεργατικών, αντιπαραγωγικών και φορομπηχτικών μεθόδων…!
Με λίγα λόγια το νομοθετικό πλαίσιο πλήρους ανατροπής της δομής του κράτους έχει συντελεσθεί. Η κοινωνία έχει μπει στην τροχιά της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης. Τα εργατικά, τα ασφαλιστικά, τα κοινωνικά και όλα τα άλλα δικαιώματα είναι κοντά ή κοντεύουν να καταργηθούν, μαζί με ότι άλλο διασφάλιζε την ποιότητα στη ζωή των ανθρώπων. Όλα μέρα με τη μέρα αναθεωρούνται προς το χειρότερο μετατρέποντας τον άνθρωπο σε αριθμό, σε μέγεθος ποσοτικό, ανταγωνιστικό και φυσικά αμελητέο και αντικαταστάσιμο…
Και τώρα τι κάνουμε; Αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει από την πρώτη στιγμή: Συσπείρωση και αντίσταση, κατά της απανθρωπιάς και της αναλγησίας, κατά των πληρωμένων ανδρείκελων της «νέας τάξης». Δεν δεχόμαστε τίποτα και δεν συμμορφωνόμαστε με μέτρα που φτωχαίνουν και απαξιώνουν τον άνθρωπο. Τι έχουμε να χάσουμε άλλωστε; Ένα σπίτι, που γι’ αυτό αγωνιστήκαμε μια ζωή, θα μας το πάρουν έτσι κι’ αλλιώς, με τα απίθανα χαράτσια και τους ανήθικους φόρους για ανύπαρκτα εισοδήματα!…
