Τι κι αν αγανακτούμε, τι κι αν με στεντόρεια φωνή επιμένουμε για την καταψήφιση του κόμματος, ή την σιγουριά για αποχή από μια εκλογική νομιμοποίηση; Τελικά για κάποιον απροσδιόριστο λόγο όλα τα αναιρούμε και συντασσόμαστε στην θέληση των κομματικών ή άλλων μηχανισμών, παραμένοντας ουσιαστικά δέσμιοι ενός αποδεδειγμένα παντελώς φαύλου συστήματος.
Δεν είναι υπερβολή πως με θρησκευτική ευλάβεια υπακούμε στις επιλογές αυτών ακριβώς των μηχανισμών που εμείς νομιμοποιούμε και τελικά εξουσιοδοτούμε για την δική μας εξυπηρέτηση και την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μας. Όμως γρήγορα και με την συναίνεση αυτών που διαχειρίζονται τις τύχες μας «εν κρυπτώ», οι μηχανισμοί αυτοί μεταλλάσσονται στα απόλυτα όργανα του συστήματος εξουσίας και ποδηγετούν με απαράμιλλο θράσος και αναλγησία την μοίρα των ανθρώπων. Έτσι, από μηχανισμοί αρωγής, ανακούφισης και υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας, τους συναντάμε σαν τα τέλεια εργαλεία επιβολής κάθε απάνθρωπου μέτρου.
Βλέπουν δηλαδή την απόλυτη στρέβλωση της επιθυμίας και των συμφερόντων μας, μέσα από ένα συνδυασμένο μπαράζ παραπληροφόρησης και παραπλάνησης, την ίδια στιγμή που με επιμέλεια και απαράμιλλο πάθος επιδίδονται στην «μαύρη διαφήμιση», αφού αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και οδηγεί την αγανακτισμένη κοινωνία στον ίδιο δρόμο που απεχθάνεται και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας!
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, σχεδόν 80 χρόνια μετά την αναρρίχηση των φασιστικών καθεστώτων στην εξουσία βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο φαινόμενο, αντιμέτωποι με μια επανάληψη της ίδιας καταστροφικής πολιτικής. Οι λαοί αηδιασμένοι και προδομένοι από τους ανήθικους και διεφθαρμένους πολιτικούς οδηγούνται σε βιαστικές και αβέβαιες επιλογές μόνο και μόνο για να ξεφύγουν από τα νύχια τους.
Έτσι, πράξεις που θα επέσυραν την οργή και την απαξία της κοινωνίας, εκλαμβάνονται σαν ηρωικές και προβάλλονται σαν σε διαφήμιση, που είναι όπως αποδεικνύεται, αφού τελικά ανταμείβονται οι θύτες και αναγορεύονται σε ήρωες! Η «μαύρη διαφήμιση» δηλαδή μπήκε στη ζωή μας και αυτό είναι πλέον φανερό πως δεν είναι τυχαίο. Ούτε πρόκειται για καινούργια πατέντα, αφού είναι η ίδια η γκεμπελίστικη μεθοδολογία που σε αναγκάζει να βλέπεις το μαύρο άσπρο και να γίνεσαι πειθήνιο όργανο μέσω της μηδενιστικής προπαγάνδας! Είναι φανερό ότι πρόκειται για επιλογή αυτών που κινούν τα νήματα της εξουσίας, και ένας τρόπος για να συνεχίσουν να ελέγχουν τα πράγματα.
Αλήθεια ποιος νοήμων άνθρωπος μπορεί να πιστέψει πως μετά τα μνημόνια και την καταλήστευση των ανθρώπων, η κοινωνία θα τους αντάμειβε κιόλας; Αν αμφιβάλλετε, απλά αθροίστε τα ποσοστά των δεξιών κομμάτων και θα εκπλαγείτε, αφού είναι μεγαλύτερα από πριν. Εκτός και αν είμαστε μαζοχιστές και επιζητούμε τον πόνο και τα δάκρυα, αλλιώς δεν εξηγείται...
Υ.Γ.: Οι γραμμές αυτές έχουν γραφτεί λίγο πριν την στυγερή δολοφονία στο Κερατσίνι. Κρίμα που χάθηκε ένας νέος άνθρωπος χωρίς λόγο, όμως δείχνει ανάγλυφα σε όσους μπορούν και διαβάζουν πίσω από τα φαινόμενα, το αδίσταχτο παρακράτος που σε συνεργασία με κομμάτια της υπεράνω υποψίας ελίτ, δρα εντελώς ανεξέλεγκτα και εκφοβιστικά ώστε μαζί με τα ανάλγητα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης να εδραιωθεί το τοπίο της εργασιακής και κοινωνικής εξαθλίωσης...