Υποτίθεται, έτσι έλεγαν, πως τα μνημόνια, αν μη τι άλλο, θα έφερναν τουλάχιστον την κάθαρση. Ότι δηλαδή τα οικονομικά θα έμπαιναν σε κάποια τάξη και θα σταμάταγε το ατέλειωτο πελατειακό και οικογενειακό αλισβερίσι. Η αξιοκρατία θα γινόταν σημαία και η δικαιοσύνη θα πρυτάνευε των αποφάσεων. Τίποτα απ όλα αυτά δεν έγινε, είδαμε την εξουσία να γίνεται ολοένα πιο ανάλγητη, αυταρχική και αμείλικτη. Τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι, αυξανόμενους μάλιστα με νέους από τη μεσαία τάξη, η οποία γκρεμίζεται εκκωφαντικά. Την ασταμάτητη προσπάθεια βολέματος των κολλητών και την αδικία καθολικά να πρυτανεύει. Παρατηρούμε ακόμη τη δικαστική εξουσία, να είναι όλο πιο εξαρτημένη, στοχευμένη, προκλητικά μεροληπτική και σε διακριτή σύμπνοια με την εξουσία.
Το εξοργιστικό και χειρότερο απ όλα μάλιστα είναι ότι πολλοί έχουν πεισθεί, – και μάλλον όλοι συμμετέχουμε σε άλυτους προβληματισμούς και ατέρμονες συζητήσεις – πως για όλα φταίει η οικονομική κρίση. Είναι όμως έτσι;
Σαφώς και δεν είναι έτσι. Η καθεστηκυία τάξη πάντα είχε τη δυνατότητα και όλους τους μηχανισμούς να θολώνει τα νερά και να ανατρέπει τα δεδομένα, έτσι ώστε ανενόχλητη να συνεχίζει την κυριαρχία της. Τώρα πχ. η εκλογή του ΠτΔ, αντί καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, επενεργεί σαν κολυμβήθρα κάθαρσης και εξαγνισμού αυτού του σάπιου συστήματος που διαχρονικά εξυπηρέτησε και υπηρετεί αταλάντευτα τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Έτσι δημιουργούν συνθήκες άγριας Δύσης με κατατρομοκράτηση, εκβιασμούς και διλήμματα. Εκλογή προέδρου ή καταστροφή, μη εκλογή προέδρου ή απαγκίστρωση από τα μνημόνια, σε ένα τοπίο εντελώς ομιχλώδες και ασαφές.
Παρ όλα αυτά αναρωτιούνται γιατί ο λαός, παρά την κατάντια στην οποία τον έχουν φέρει, δεν δίνει μεγάλο ποσοστό σε κάποιο αντιπολιτευτικό κόμμα. Μα απλούστατα δεν εμπιστευόμαστε πλέον κανέναν. Κάποτε δεν γνωρίζαμε και αγκαλιάζαμε όποιον πρόβαλε τις δήθεν καινοτόμες ιδέες του. Σήμερα όμως γνωρίζουμε πως όλοι είναι υπάλληλοι γαλουχημένοι μέσα στο ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Άλλωστε οι ίδιοι δεν παραλείπουν να μας το υπενθυμίζουν κατά τακτά διαστήματα. Είτε δηλώνοντας πίστη στους θεσμούς του συστήματος, είτε δίνοντας τα διαπιστευτήριά τους, γονυπετείς και παρακλητικά στον “μεγάλο αδελφό”...
Πώς λοιπόν θα μας πείσουν, πως όλο αυτό το ομολογουμένως καλοστημένο σκηνικό της άγριας αντιπαράθεσης, μπορεί να μας ξεγελάσει και να αποδεχθούμε τον σωτήρα ο οποίος πηδάει έξω από το βούρκο του συστήματος και σαν άλλος “μεσσίας” θα μας σώσει από την κακή μας μοίρα;
