Η Ελλάδα γεωγραφικά ανήκει, και είναι ένα κομμάτι της Ευρώπης. Από αυτή την άποψη τίποτα κακό, ή επιλήψιμο δεν έχει η συμμετοχή μας στην ΕΕ. Δηλαδή σε ένα ενιαίο κράτος ασφαλές, αλληλοσεβασμού, υγιούς ανταγωνισμού, διεκδίκησης, σταθερότητας και σφυρηλάτησης των δικαιωμάτων για τους λαούς της. Φαινομενικά έτσι θεσμοθετήθηκε και σκιαγραφήθηκε η ΕΕ, ένας χώρος ελεύθερης διακίνησης αγαθών και ιδεών. Κι εμείς κάπως έτσι ονειρευτήκαμε την Ευρώπη των λαών και των αξιών, και κάπως έτσι την οραματίσθηκαν αυτοί που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της.
Όμως είναι πια γεγονός αναμφισβήτητο, πως η ένωση με την Ευρώπη δεν είχε τα θετικά αποτελέσματα που μας υποσχέθηκαν. Αντί για την μεγάλη αγορά για τα προϊόντα μας, αντικρίσαμε τις χωματερές. Αντί για πραγματική παραγωγή, μας δωροδόκησαν με επιδοτήσεις ζητιανιάς και υποταγής. Ουσιαστικά δηλαδή η Ελλάδα έγινε η αγορά για τα προϊόντα της Ευρώπης και όχι το αντίθετο. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν κάθε ανίερο τρόπο. Ολοφάνερο παράδειγμα είναι ο Χριστοφοράκος, ένας μιζαδόρος των Γερμανών, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και προστατεύτηκε από αυτούς που μας κουνούν το δάχτυλο σήμερα. Την ίδια στιγμή που η τυφλή και αδιάφθορη δικαιοσύνη, αντικαταστάθηκε εν πολλοίς με το δίκαιο των αγορών.
Αυτό που βλέπουμε τώρα, είναι πως τελικά το οικοδόμημα της ΕΕ, δεν χρειάσθηκε παρά ένα απαλό αεράκι -που κι αυτό ήρθε από τους πέραν του ατλαντικού “προστάτες” - να το ταρακουνήσει συθέμελα, αποδεικνύοντας περίτρανα, ότι η χαλαρότητα της ένωσης δεν έχει μόνο συμπτωματικά αλλά ουσιαστικά και πιθανόν και δόλια ελατήρια. Το γεγονός πχ, ότι ένα κράτος το οποίο έχει κατ' επανάληψη αιματοκυλήσει τον κόσμο, είναι αυτό που κραδαίνει το καμτσίκι κατά δικαίων και αδίκων, δεν μπορεί να είναι δίκαιο έστω και αν οι λαοί επιζητούν τη λήθη. Όπως και να 'χει, η ένωση δεν δικαίωσε τις προσδοκίες των λαών. Ούτε ίχνος αλληλεγγύης. Όλα μετριούνται με γνώμονα ένα στυγνό και απάνθρωπο μονεταριστικό σύστημα.
Αξιοσημείωτο μάλιστα είναι, ότι η λιτότητα όπως εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα, αγνόησε παντελώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πιο βασικές ανάγκες του λαού. Οι απαιτήσεις των δανειστών υπερκέρασαν κάθε ανάγκη ή πρόβλημα που αντιμετώπισε η ελληνική οικογένεια. Στην πραγματικότητα, οι ήδη ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού εξαθλιώθηκαν εντελώς με την εκτίναξη τις ανεργίας, που πέρα της έλλειψης των απαραίτητων για τη διαβίωση, βρέθηκαν αντιμέτωπες ακόμη και με την ανυπαρξία στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το κυριότερο μάλιστα και πιο χαρακτηριστικό είναι, ότι η βαρβαρότητα της της τρόικας, σε συγχρωτισμό με την ντόπια πολιτικοοικονομική νομενκλατούρα, εξαντλήθηκε με αξιοζήλευτη επιμονή κατά των εξαθλιωμένων, ενώ την ίδια ώρα οι έχοντες αύξησαν την περιουσία τους!
Το σήμερα φωτογραφίζει γλαφυρά την πραγματικότητα. Τώρα δηλαδή που θέλουμε να ψηφίσουμε τους πολιτευτές μας, με τα δικά μας κριτήρια, μας φοβερίζουν με το ευρώ, με τη χρεοκοπία και ότι άλλο πρόσφορο μέσο, ώστε να προτιμήσουμε αυτούς που θέλουν αυτοί! Αυτά που μας έλεγαν περί δημοκρατίας, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης, ισονομίας, μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλου κράτους κ.α. πάνε περίπατο.
Ε, και λοιπόν, ποιος από τους εργαζόμενους ενδιαφέρεται για το ευρώ; Αυτοί που ενδιαφέρονται είναι οι μπίζνεσμαν και όσοι τζογάρουν στο πεδίο της κερδοσκοπίας και της τοκογλυφίας. Ποιος άνθρωπος ενδιαφέρεται για την ονομασία του νομίσματος, αν δεν έχει δεκάρα στην τσέπη; Αν νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν να παίζουν στις πλάτες μας τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια, ας μας ξεχάσουν. Κι αν το ευρώ το έκαναν για να μας έχουν σκλάβους, μπορούμε να τους το πούμε ξεκάθαρα: Το ευρώ σας, χάρισμά σας...
