Θέλοντας και μη γίναμε μέρος αυτής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και όχι μόνο, αφού οι ανίκανοι πολιτικοί, μας αναγόρευσαν τελικά σε αιτία του προβλήματος! Έτσι εκτός των άλλων, διαπομπευθήκαμε και λοιδορηθήκαμε εντός και εκτός της συμμαχίας πρωτόγνωρα και ασύστολα, αφού τον χορό έσυρε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας, τρομάρα του! Αυτό από μόνο του έφτασε να νομιμοποιήσει όλους τους όπου γης κερδοσκόπους, που αισθάνθηκαν διπλά δικαιωμένοι προκρίνοντάς τον για πρωθυπουργό.
Τώρα συνειδητοποιούμε, πως όσο κι’ αν πασχίζουμε τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει αφού το υφαντό έχει τελειώσει. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει, το ξηλώνεις και αρχίζεις πάλι από την αρχή. Είναι ο καλύτερος τρόπος και ο πιο σίγουρος, θέλει όμως πόνο και ιδρώτα. Βολεμένοι όμως στην καλοπέραση και τις ψεύτικες υποσχέσεις, ζαρώνουμε όλο και πιο πολύ στην πολυθρόνα μας, μην έρθει κάποιος απρόσκλητος και την πάρει!
Είναι γεγονός, κι’ αυτή η λαίλαπα δεν είναι ικανή να μας ταρακουνήσει, να μας ξεκολλήσει από τα ψεύτικες φαντασιώσεις μας. Απορούμε καθηλωμένοι και ανήμποροι. Μεμψιμοιρούμε ανάμεσα στο σάπιο κατεστημένο και τη μαλακωσιά του καναπέ μας, ενώ βλέπουμε πια καθαρά, πως αυτή η κατάσταση είναι αδύνατον να συνεχιστεί. Φοβόμαστε να κάνουμε το παραπάνω βήμα, να δρασκελίσουμε τ’ αγκάθια, να ορθώσουμε το ανάστημά μας, και να πετάξουμε στα σκουπίδια τα παλιά. Κι’ όμως τώρα ήρθε η ώρα, να ανοίξουμε καινούργιους δρόμους με στέρεες βάσεις και αδιαμφισβήτητες προοπτικές.