0.0 από 5 (0 Ψήφοι)
Εδώ και χρόνια γινόμαστε αποδέκτες ή και αναμεταδότες ακόμη, φημών ή και επώνυμων ρήσεων προφητικών. Σήμερα ειδικά οι προρρήσεις για τα μελλούμενα είναι μια συνηθισμένη συζήτηση που προκαλεί ενδιαφέρον, σε αυτό το ανασφαλές από κάθε πλευρά περιβάλλον. Εν κατακλείδι όλοι ψυχανεμιζόμαστε, ως επί το πλείστον, για το δίκαιο που αντικειμενικά και μετ’ επιτάσεως επιθυμούμε αλλά βασανιστικά καθυστερεί, υποκείμενο στην θέληση του πάνσοφου θεού. Να σημειωθεί ότι αν η επιθυμία μας άπτεται ζητημάτων εθνικής υπόστασης η αναπόληση είναι αφηρημένη και απόμακρη, αν όμως το θέμα μας αγγίζει και δη στην τσέπη, όπως συμβαίνει σήμερα, τότε η συζήτηση είναι συχνή και βασανιστικά ανυπόφορη.
Τι μπορείς να πεις σε μια φιλολογική συζήτηση σχετικά με κάποια προφητεία; Ή την αποδέχεσαι έτσι όπως είναι, αμάσητη που λένε, ή την απορρίπτεις. Φυσικά υπάρχει και η αμφιβολία, διόλου ευκαταφρόνητη και μάλλον πλειοψηφούσα, αφού τα τεκταινόμενα από μόνα τους γενούν αναπάντητα ερωτήματα και τα σημάδια φαντάζουν αφοπλιστικά.
Όπως και αν το δεις τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και για ένα λόγο παραπάνω εδώ στην Ελλάδα, που βιώνουμε την μη διαχειρίσιμη οικονομική κρίση. Επιθυμούμε μετά μανίας την ηρεμία, αλλά η αγριότητα των συμφερόντων μας συνταράσσει μέχρις ονύχων. Όλα οδηγούν σε ένα αδιέξοδο και φως δεν φαίνεται πουθενά. Είναι φυσικό λοιπόν να προσπαθούμε μέσα από τον αποκρυφισμό και τις διαδόσεις να ανιχνεύσουμε την κατάληξη που θα ‘χουμε.
Όμως δεν χρειάζεται κανένας μάντης ή προφήτης να μας πει την κατάληξη σε μια οικονομική κρίση του καπιταλιστικού κόσμου που άρχισε το 2008, διανύει αισίως τον 8ο χρόνο και δείχνει να βαθαίνει, αφού δεν διαφαίνεται η παραμικρή πολιτική βούληση για συμβιβασμό. Όταν μάλιστα έχουμε πρόσφατη την προηγούμενη κρίση του 1929, η οποία κατάληξε στον παγκόσμιο πόλεμο μετά δέκα χρόνια με τις γνωστές συνέπειες, ας είμαστε συγκρατημένοι. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο δεν έχει ευαισθησίες και αισθήματα. Εμείς το ζούμε αυτό εδώ και 6 χρόνια. Όχι μόνο, δεν υπάρχει η παραμικρή συνεταιριστική αλληλεγγύη, αλλά δεν υπάρχει και η παραμικρή ευαισθησία ισοτιμίας, ή έστω λίγος οίκτος στον αναξιοπαθούντα εταίρο. Σκεφτείτε μόνο τον μνημονιακό όρο του μη συνψηφισμού χρεών. Αυτό σημαίνει αναγνωρίζουν την πραγματικότητα, αλλά δεν επιθυμούν να σταθούν αλληλέγγυα απέναντί μας, προλαβαίνοντας μ’ αυτό τον τρόπο την νομική πλευρά της διεκδίκησης…
Δυστυχώς τα συμφέροντα έχουν αλλώσει τα πάντα. Ηθική, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, αλληλεγγύη, πάνε περίπατο μπροστά στην ανταγωνιστικότητα και το κέρδος. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως κανένας δεν θα μας σώσει, από την ακατάσχετη βουλιμία που έχει καταλάβει τους ταγούς της «νέας τάξης». Όσο για την Ελλάδα που οι προφητείες θέλουν να μεγαλώνει ύστερα από ένα παγκόσμιο πόλεμο, έχει κάποια σημασία αν είναι μεγάλη χωρίς ανθρώπους;
Όταν ο πόλεμος έρθει
Αν έριξαν δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χωρίς καλά – καλά να τις έχουν δοκιμάσει, ας μην ελπίζουμε τα καλύτερα τώρα που τα οπλοστάσιά τους είναι έμφορτα με πυρηνικά. Αν έρθει παγκόσμιος πόλεμος, το λιγότερο που θα γίνει θα είναι να επαληθευτεί ο αστεϊσμός του Αϊνστάιν όταν ρωτήθηκε σχετικά: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά ο 4ος θα γίνει με ρόπαλα».