Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς (1930) προέβλεψε ότι ένεκα της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας, μέχρι το τέλος του αιώνα, χώρες, όπως η Αγγλία, οι ΗΠΑ, θα μπορούσαν να καθιερώσουν την 15ωρη απασχόληση εβδομαδιαίως!
Τα επόμενα χρόνια η ανάπτυξη της τεχνολογίας ξεπέρασε και την πιο οργιώδη φαντασία. Όλοι οι τομείς, από την παραγωγή μέχρι τη κατανάλωση αυξήθηκαν ιλιγγιωδώς, αυτό όμως δεν έφθανε, ώστε να επαληθευθούν οι προβλέψεις του Κευνς για μείωση του ωραρίου. Το αντίθετο μάλιστα, μειώθηκαν οι εργαζόμενοι αλλά και οι αποδοχές αυτών που απέμειναν, ενώ το ωράριο απογειώθηκε όπως σε συνθήκες ανάγκης.
Πολύ νωρίτερα, κοντά έναν αιώνα πριν, οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν: "...Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη, προηγούμενη εποχή θα φαινότανε σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται ριγμένη πίσω, σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας (...) Η βιομηχανία, το εμπόριο, φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο..."
Είναι προφανές, ότι ο Μαρξισμός εδώ είναι πολλαπλά δικαιωμένος. Η καπιταλιστική πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο καλπάζουσα φαντασία. Η υπερπαραγωγή προϊόντων οδηγεί στον κορεσμό των αγορών. Από τη μια ο παραγωγός χρησιμοποιεί κάθε μέσο προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή του και από την άλλη ο έμπορος την καταστρέφει για να κερδίσει περισσότερα. Ο παραλογισμός στο απόγειο, αν αναλογιστείς πως την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη στερούνται τα εντελώς απαραίτητα!
Τώρα προσπαθούν πανικόβλητοι και με σπασμωδικές κινήσεις να αναχαιτίσουν την σημερινή οικονομική κρίση. Αλλά αντί να οδηγήσουν την κοινωνία σε ριζικές αλλαγές, όπως ρεαλιστική θα ήταν η μείωση ωραρίου, χωρίς μείωση αποδοχών , ώστε να μην μειωθεί η αγοραστική δύναμη των λαών, επέλεξαν την υποπαραγωγικότητα, με μείωση των εργαζομένων, μείωση των αποδοχών και εντατικοποίηση της εργασίας, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως το κόστος των κινέζικων προϊόντων, καθώς και των άλλων ασιατικών χωρών, είναι μη ανταγωνίσιμο. Από την άλλη δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια, ή να θιγούν οι κολλητοί τους. Αυτό είναι μια κατάφορη πρόκληση και μια συνειδητή επιλογή, που αυξάνει την ανεργία και μεγιστοποιεί την κοινωνική ανισότητα, η οποία δρα καταλυτικά υπέρ των πολυεθνικών και των ολίγων γενικότερα.
Απευχόμαστε καθετί που υποθάλπει βία, αλλά το κραχ του 1929 έφερε το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και μακάρι αυτή η τρέλα να μην προοιωνίζει τα χειρότερα...